Refresh

Στην αρχή ο τίτλος ήταν "αποτοξίνωση", δεδομένου ότι χθές έβαλα σε εφαρμογή το plan A, το οποίο είναι μια προσπάθεια να κόψω το facebook. Δεν ξέρω κατά πόσον θα τα καταφέρω, ή -έστω τελικά- με το plan B, άν το πρώτο αποτύχει, να ελαττώσω στο ελάχιστο την ώρα που περνάω εκεί με τους δήθεν φίλους μου. Και ναι λοιπόν, πιστεύω στη μετά log out ζωή... 

Τα έχω πάρει στο κρανίο, δεν έχω υπάρξει πιο θυμωμένη απ' οτι είμαι τώρα. Οι λόγοι πολλοί, κυρίως όμως με απασχολεί η κακοδιαχείριση του χρόνου μου. Έχω αφιερώσει τόσες πολλές ώρες εκεί, που αν τις είχα αφιερώσει κάπου αλλού, πχ στη σχολή μου, τώρα θα είχα μόνο 10αρια και πολύ άνετα μάλιστα, μιάς κ ήδη έχω καλούς βαθμούς και καλό μ.ο.. 

Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο με το συγκεκριμένο θέμα είναι πως δεν άξιζε ούτε στο ελάχιστο αυτή η σπατάλη χρόνου σε κάτι τόσο άχρηστο, και το συνειδητοποιώ 2,5 χρόνια μετά αυτό. Γιατί μου πήρε τόσο πολύ? Τόσος χαμένος χρόνος και τόση φαιά ουσία καμμένη άδικα! Αν ήταν εργατοώρες πάνω σε επιστημονικά πειράματα αστροφυσικής, θα είχα κερδίσει 3 Νόμπελ και θα έκανα βουτιές στο χρυσάφι μου σαν δεύτερος Scrooge Mc Duck. Θέλω να βάλω τα κλάματα απο τα νεύρα μου μήπως κ ηρεμήσω. Αλλά μπα.. 

Ο λόγος που ο τίτλος είναι το "refresh", είναι επειδή δεν πρόκειται για κάποια αλλαγή στάσης, άποψης, νοοτροπίας ή χαρακτήρα, είναι απλά μια ανακατεύθυνση στην καθημερινότητα μου, που περιλαμβάνει και μερικά ακόμη μικροπράγματα εκτός απο το facebook. Τόσο απλά. 

Έστω όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε? ;)

Facebook session 4

Αυτό το πράγμα με τις αλλαγές κάθε τρείς κ λίγο στο facebook, δεν μπορώ να το καταλάβω.. Άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν οι τεχνικοί τους πια? Το χειρότερο μου είναι οι μεγάλες αλλαγές, όπως πχ το timeline, το οποίο αν και το έχω μοστράρει απο το Δεκέμβριο, τώρα θυμήθηκα οτι με ενοχλεί. Αργώ αλλά τα καταφέρνω που λένε.. :Ρ Βασικά δεν είναι οτι με πειράζει η αλλαγή αυτή καθαυτή, όσο η κακογουστιά του πράγματος στις αλλαγές αυτές.

Άθλιο αισθητικά το καινούριο προφίλ, άθλιο.. Ότι ποστ κάνεις βρίσκεται μέσα σε ένα πλαίσιο, με αποτέλεσμα το προφίλ να είναι γεμάτο κουτάκια δεξιά αριστερά. Σχεδόν χάνεσαι κοιτώντας τα πόστ. Δεν τα βλέπεις με τη σειρά που δημοσιοποιήθηκαν το ένα πάνω απο το άλλο, και το πιο εκνευριστικό είναι οτι δεν εμφανίζει όλα τα δημοσιοποιημένα προσωπικά σου στοιχεία κάτω απο τη φωτό, ούτε τα άτομα που έχεις ορίσει ως "οικογένεια". Τώρα θα μου πεις, και η άλλη βλακεία με τα 12χρονα που έχουν απο 20 "αδέρφια"/ "ξαδέρφια"/ "μάνες"/ "πατεράδες", δεν γίνεται να εμφανίζεται εκεί πάνω, αλλά τέσπα, μια μέση λύση βρε Mark δηλαδή!

Το μόνο θετικό με το οποίο ενθουσιάστηκα στην τελευταία αλλαγή, είναι η θέση για φωτογραφία εξωφύλλου πάνω πάνω. Εκεί ο καθένας/μια μπορεί να βάλει ό,τι μα ό,τι φωτό θέλει, αρκεί να είναι πάνω απο 300 pixels μήκος. Έχω ξεπατώσει τις φωτογραφίες όλου του internet για να τις αλλάζω κάθε μέρα. Πλάκα πλάκα έχω φτιάξει ένα ωραίο albumακι που το βλέπω κ χαίρομαι. Το "αρνητικό" όμως του μοναδικού θετικού, είναι ότι μερικοί, ή μάλλον καλύτερα, μερικές ψωνάρες ανεξαρτήτως φύλου (κυρίως όμως γυναίκες), κάνουν κατάχρηση αυτού του χώρου για να βάζουν φωτό τη μάπα τους (ξανά), ή τα βυζιά τους με φόντο παραλία, ή καμιά άλλη ποζεριά. 

Πόσο έλεος είστε δηλαδή ρε? Ήρθε το καλοκαίρι, και βγήκαν τα ψώνια απο τις σακούλες και τα ράφια του χειμώνα.. Άμα θέλω να δω τη μάπα σου, τη βλέπω και στη φωτό του προφίλ σου, που μάντεψε, γι' αυτό υπάρχει εκεί αυτή θέση, για να βλέπουμε τη φάτσα σου. Όχι όμως να τη βλέπω ταυτόχρονα και στις δυο θέσεις, πάει πολύ. Διάλεξε μία θέση απο τις δύο. Μετά κ καλά τις φωτογραφίες προφίλ τις έχουμε ρυθμισμένες να τις βλέπουν μόνο φίλοι, αλλά το εξώφυλλό μας είναι τίγκα απο "αυθόρμητα" ενσταντανέ, κοντινές σε πρόσωπο, βυζιά και παραλία/ χέστρες στο βάθος. Άσε κ τίποτα κρυφό, να μην το ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι βαριεστημένοι του fb. Λίγη ιδιωτικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

"Πολύ μακιγιάζ και λίγα ρούχα, αποτελούν πάντα ένα αλάνθαστο σημάδι απελπισίας σε μια γυναίκα." Τάδε έφη ο Oscar Wilde, και δεν έχει άδικο ο άνθρωπος, στο λέω εγώ. Πού να ζούσε και σε αυτήν την εποχή, θα είχε αγανακτήσει ο δόλιος. Αυτά προς το παρόν. 

3 ευχές

Αυτή η ζέστη δεν παλεύεται με τίποτα.. και τα παράθυρα έχω ανοιχτά, και τον κρύο μου τον καφέ τον πίνω, και το παιδί μου κοντεύει να σκάσει γενικώς και με ζεσταίνει χειρότερα έτσι που ακουμπάει στα πόδια μου.. Τα πάντα είναι ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή, γιατί αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα σε σύγκριση με αυτά που έχω να κάνω απέχει έτη φωτός το ένα απο το άλλο. 

Μα τι ζητάω..? Τίποτα το σπουδαίο, μια ξαπλώστρα σε μια ήσυχη παραλία, το παιδί με wifi και ένα καφεδάκι περιποιημένο. Φέτος το καλοκαίρι όμως ούτε κατά προσέγγιση το συγκεκριμένο σενάριο, με τόσα που έχω στο πρόγραμμα. Anyway, επειδή δεν θέλω να τα σκέφτομαι κ να συγχίζομαι και να πάει ολόκληρο πόστ έτσι, κλείνω τον μονόλογο του Βασιλάκη Καΐλα εδώ. 

Προηγουμένως παρατήρησα οτι η τελευταία ανάρτησή μου ήταν στις 19 Μαΐου και οτι ανά μήνα το τελευταίο διάστημα έχω απο μια μόνο ανάρτηση. Απαράδεκτο θα μου πεις, γιατί διάθεση έχω, αφορμές έχω, χρόνο δεν έχω για να κάτσω να γράψω.. εδώ δεν προλαβαίνω να κάνω άλλα βασικότερα πράγματα, πόσο μάλλον να γράφω κιόλας. Δεν είχα εγώ αυτά τα όνειρα κ τις ελπίδες γι αυτό το blog.. Σνιφ, μισό να σκουπίσω ένα δάκρυ που κυλάει στα μουστάκια μου. Αφ' ενός μεν δεν θέλω να ανεβάζω οτι να 'ναι μόνο κ μόνο για να γεμίζω με αναρτήσεις τον τόπο, ούτε να το κάνω προσωπικό ημερολόγιο.. Μέση λύση δεν υπάρχει μέχρι στιγμής. 

Αν είχα μια ευχή πραγματοποιήσιμη, θα ήθελα η μέρα να έχει 48 ώρες αντί για 24. Ίσως έτσι κατάφερνα να φέρω βόλτα όλα όσα θα έπρεπε και όσα θα ήθελα να κάνω, χωρίς να κρεμάω τίποτα και κανέναν. Βέβαια απο την άλλη, αν δεν είχα τίποτα ευχάριστο να κάνω για να περάσει η ώρα μου, το 48ωρο θα μου φαινόταν χιλιετία. Όμως αν είχα και δεύτερη ευχή, θα ευχόμουν να είναι γεμάτο το πρόγραμμα μου μόνο με διασκεδαστικά πράγματα. Να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος τα μίζερα κ βαρετά πράγματα να γίνονται μόνα τους, γιατί αυτά είναι που καταναλώνουν τον περισσότερο χρόνο γενικώς. 

Α, θέλω και τρίτη ευχή τώρα που το σκέφτομαι. Θέλω να πάω διακοπές εφ' όρου ζωής στην παραλία που ανέφερα πριν. Το μόνο που να χρειάζεται να κάνω είναι να βάζω -πολύ, πάρα πολύ- αντηλιακό, να πίνω καφέδες και κοκτέιλ κάτω απο σκιά ή τα αστέρια, και να μην με ζαλίζει κανένας με τις ηλιθιότητες του. Νομίζω θα ήταν ιδανικό το σκηνικό.


Οκ λοιπόν, τις ευχές τις βρήκα, το μόνο που μένει είναι να βρώ και το μαγικό λυχνάρι με το τζίνι μέσα για να μου τις πραγματοποιήσει. Καμιά ιδέα για το που υπάρχει ένα τέτοιο έχουμε? μπα...