Merry Kissmyass

Επιτέλους βρέχει γαμώ την τύχη μου γαμώ. Εδώ κ κάτι μέρες να έχει τέτοια υγρασία και ομίχλη, που απο τη δουλειά γύριζα σαν βρεγμένη γάτα κυριολεκτικά. Γι' αυτό αρρώστησα κιόλας κ γι' αυτό με έπιασε το στριμμένο μου (περισσότερο απο το κανονικό δηλαδή). Λοιπόν, δεν είμαι καθόλου καλά. Είμαι πολύ στεναχωρημένη, "έχασα" το μπισκοτάκι μου πρίν πέντε μέρες κ έχω πέσει σε κατάθλιψη. Πρίν με περάσετε για τελείως psycho να πω οτι το μπισκοτάκι ήταν ο γατούλης μου, 3 χρονών μπουμπούκι. Μαύρα Χριστούγεννα έκανα, όσο για την πρωτοχρονιά άντε να έρθει να τελειώνουμε κ με αυτό.

Και μιας που είπα δουλειά, εκεί θέλω να βγάλω όλη μου τη στραβοξυλιά, την ειρωνεία μου και τη χολή πάνω σε ό,τι με ζοχαδιάζει, αλλά συγκρατούμαι, γιατί κλασικά έχω πιο υποχθόνια σχέδια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται η αγαμία ενός (μίας στην προκειμένη) να επηρεάζει τόσο πολύ τους γύρω. Εντάξει, κ εμείς περνάμε φάση ξηρασίας αλλά δεν κάνουμε έτσι. Βέβαια εμάς είναι συνειδητή και εκούσια η αποχή απο το άθλημα, ενώ εκεινής καθόλου, αυτή είναι η βασική διαφορά. Μου σπάς τα νεύρα μωρή? Μου τα σπάς, και τα νεύρα και τις μπάλες που δεν έχω, η αλήθεια είναι αυτή. Ετοιμάσου για πόλεμο νεύρων, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω για πολύ ακόμα το ύφος του βούδα, πόσο να αντέξω ακόμα η κακόμοιρη. 

Τώρα θα μου πείτε, γίνεται να μην αισθάνεται κόμπλεξ ο κομπλεξικός ο άνθρωπος? Του βγαίνει τόσο φυσικά κ αβίαστα, σαν τον αέρα που αναπνέει. Πρόβλημα σας λέω, πρόβλημα.. Και να πείτε οτι προκαλώ διάφορες ίντριγκες ρε γαμώτο? Όχι και πάλι όχι, μόνο να πηγαίνω στη δουλειά μου, να κάνω αυτό που πρέπει ακριβώς (είναι κ αυτή η τελειομανία μου που θα με φάει), και να γυρίζω σπίτι, τόσο απλά. Σε διαφορετική περίπτωση δηλαδή, αν δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου, θα είχα πάρει πόδι με όλες τις τιμές πανηγυρικά. Να γιατί δεν προοδεύουμε σε αυτόν τον τόπο. Το "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα", το έχουμε ανάγει σε εθνικό μας μότο.

Η απόλυτη ικανοποίηση όμως θα έρθει απο το boss, στο οποίο υπέδειξα μια συγκεκριμένη κατινιά της συγκεκριμένης αγάμητης, οπότε αυτός θα αναλάβει να τακτοποιήσει το όλο θέμα προσωρινά (έστω), γιατί σιγά μην πτοηθεί η ηλίθια. Μέχρι τότε όμως βλέπουμε, γιατί έχουμε και κάποιες άλλες βασικές προτεραιότητες που ακολουθούμε ή πρέπει να ακολουθήσουμε γενικά. Μήπως να  της κάνω κανένα δωράκι, τώρα γιορτές που είναι? Έτσι, να δείξω και πνεύμα αλληλεγγύης (και σκέτο πνεύμα θα το έλεγες) προς τη συνάνθρωπο μέρες που είναι? Κάτσε να σκεφτώ τι θα της ταίριαζε βασικά.

Απο την άλλη, θα μου πείτε γιατί να μπεί σε τέτοια διαδικασία το boss? Μα γιατί του εμφανίστηκα σαν πρωτοχρονιάτικο δώρο για την επιχείρησή του. Πρίν νομίσετε οτι την ψώνισα, προσέξτε λίγο το ουσιαστικό που χρησιμοποίησα (δώρο, όχι λαχείο :P). Οπότε δεν τον συμφέρει να του φύγω, παρά μόνο να εξομαλύνει την κατάσταση. Εξάλλου δεν δουλεύουμε 8ωρο μαζί με αυτήν, έχουμε διαφορετικές βάρδιες. Άρα υποθέτω οτι για κάποιες μέρες θα ησυχάσει το κεφάλι μου απο δαύτην.

Λοιπόν, όσο για το δώρο κάτι βρήκα αλλά είμαι σε δίλημμα. 

Αυτό

ή αυτό?

Νομίζω οτι τα στρασσάκια είναι λίγο υπερβολή, να διαλέξω το διακριτικό το πάνω, μην την σοκάρω κιόλας τη θεούσα.

S.W.A.G.

Η τελευταία (και χειρότερη κατά τη γνώμη μου) καγκουριά για τον φετινό χρόνο βρίσκεται στον όρο s.w.a.g., το οποίο είναι αρκτικόλεξο κ αναλύεται στη φράση Secretly We Are Gay. Οπότε λοιπόν ο κάθε δήθεν χιπστερο-μπετόβλακας για να πουλήσει λίγο μούρη για τον εαυτό του ή την τρώγλη στην οποία τυχαίνει να -νομίζει οτι- δουλεύει, κάνει κατάχρηση του όρου άνευ αδείας και μας τα κάνει ΝΑ με το συμπάθειο. Τι swag ρε βλήτα? Το είχατε και στο χωριό σας? Ε ρε jumbo που σας χρειάζεται.

Ειδικά άμα βλέπω οργανωμένα events στο φεις που τιτλοφορούνται ως "the real swag party" ή "swag is here" ή ό,τι άλλο, ειδικά εδώ στην μικρή επαρχιακή μου πόλη, μου έρχεται να κάνω εμετό απο την αηδία. Ναι, ναι. Κάθε φορά που γίνεται ένα τέτοιο πάρτυ, κάπου αλλού μερικοί real swags την παίζουν βλέποντας τσόντες της Sasha Grey.

Το πλέον ηλιθιότερο όμως είναι αυτή η υποκρισία των ανθρώπων. Αν τους ρωτήσεις την άποψή τους περί της ομοφυλοφιλίας, όλοι θα το παίξουν υπεράνω και έτσι κ αλλιώς κ αλλιώτικα, ενώ στο φινάλε οι περισσότεροι απο αυτούς είναι και οι πρώτες κατίνες όσον αφορά τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων. Γιατί απ 'όσο ξέρω στην Ελλάδα παραμένει ταμπού αυτό το θέμα κ ούτε πρόκειται να απενοχοποιηθεί σύντομα.

Άρα λοιπόν γιατί να χρησιμοποιούν μια έννοια που την υπόσταση αυτής την κατακρίνουν? Είναι θέμα μάρκετινγκ όλα, φυσικά κ γιατί ακουστικά αφήνει ένα ωραίο "γαργαλητό" στα αυτιά του κάθε ποζερά, αυτό. Ουστ ρε ζώα.

Να, γι' αυτό θα καταστραφούμε σε 3 μέρες και πολύ θα το χαρώ. Αϊ σιχτίρ. 

P.S. Κανονικά την παρασκευή πρέπει να κάνει καμιά διακοπή ρεύματος και νερού και ίντερνετ για κάνα 3ωρο, να πέσουν ταυτόχρονα και οι τηλεφωνικές γραμμές, έτσι να κλάσουν μέντες μερικοί μερικοί... 

C'est la vie..

Εντάξει, πέρασαν τα μεσάνυχτα (κατά πολύ) και είναι η ώρα μου τώρα. Εγώ, οι νυχτερίδες, τα φαντάσματα και οι βρικόλακες. Ποτέ μέχρι τώρα δεν ήμουν πρωινός τύπος και ειλικρινά πιστεύω ότι δεν πρόκειται να το συνηθίσω κιόλας το πρωινό ξύπνημα. Μου είναι κομματάκι δύσκολο βέβαια γιατί πρέπει να συγχρονίζομαι με όλο τον υπόλοιπο κόσμο μιας κ αυτός είναι ρυθμισμένος σε ημερήσιο χρονοδιάγραμμα. Αλλά δεν βαριέσαι, απολαμβάνω κάτι που αυτοί χάνουν κ δεν το ξέρουν.. την απόλυτη ησυχία. Χωρίς την παραμικρή ενόχληση, αισθάνομαι το μυαλό μου σε απίστευτη εγρήγορση. Ακόμα και τις μέρες που είμαι κουρασμένη, έχω καλύτερη διαύγεια το βράδυ.

Οπότε είπα να κάνω έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς, προσπαθώ να σκεφτώ 3 σημαντικά πράγματα που έκανα ή μου συνέβησαν ή εξελίχθηκαν γενικά κατά τη διάρκειά του. Κανένα, απολύτως κανένα. Ε, όχι. Τι πράγματα είναι αυτά? Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν μπορώ να δεχτώ το οτι όσο γρήγορα μου φάνηκε οτι πέρασε γενικά η χρονιά, τόσο αργά κυλάει ο χρόνος σε κάποια πράγματα. Not fair at all. Αντ' αυτού, ήταν η χρονιά της προσμονής. Φέτος περίμενα να έχω τελειώσει με το πολυπόθητο πτυχίο μου κ να έχω ορκιστεί, (συγκεκριμένα χθές). Περίμενα πως ο άνθρωπος με τον οποίο δάγκωσα την λαμαρίνα δεν θα μου φερόταν τόσο μαλακισμένα στο φινάλε. Και ύστερα, περίμενα οτι θα έκανα κάτι διαφορετικό φεύγοντας απο την πόλη των σπουδών μου. 

Και ύστερα έρχεται η απορία. Ποιός φταίει για αυτά? Εγώ, δηλαδή οι επιλογές μου, ή η τάνα η τύχη μου και οι συγκυρίες? Θέλω να πιστεύω οτι είναι ένας συνδυασμός των δύο, με προτεραιότητα των συγκυριών (γαμώ την τύχη μου). Θέλω να πω δηλαδή οτι υπο διαφορετικές συγκυρίες, και οι επιλογές μου θα ήταν διαφορετικές. Anyway, το αποτέλεσμα είναι που μετράει γιατί με αυτό συνεχίζω να πορεύομαι. 

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? Μπορεί να μην κάνω πράγματα που σκεφτόμουν έτσι όπως τα ήθελα μετά την πρακτική, αλλά τουλάχιστον κάνω κάτι και δεν με τρώει η μαρμάγκα. Δεύτερον, έχω βάλει ώς πρώτη προτεραιότητα για το '13 την ορκωμοσία, για πολλούς λόγους εκτός απο τους προφανείς. Και τέλος το οτι έχω γίνει ο χειρότερος μου εαυτός στα γκομενικά, κοινώς μεγάλη bitch. Ήταν που ήταν το κλήμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος εν ολίγοις.

Εννοείται οτι κανείς δεν θέλει την αποτυχία και τα σχετικά. Δεν με πειράζει όμως αυτό, δεν ζήτησα να μου έρχονται τα πάντα εύκολα και προσωπικά ξέρω πως όλα είναι στο παιχνίδι. Αλλά το να τρώς το ένα fail μετά το άλλο, πάει πολύ. Mais, c'est la vie, τι να κάνουμε..

Η καταστροφή του κόσμου

Δυστυχώς δεν είναι οτι στις 21/12 θα καταστραφεί ο πλανήτης, η καταστροφή είναι οτι θα συνεχίσει να υπάρχει έτσι όπως είναι σήμερα οδεύοντας προς το χειρότερο φυσικά. Αλλά άντε τώρα να πείσεις τους ηλίθιους οτι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Που μεταξύ μας, ακόμα και να γίνει κάτι, μην ανησυχείτε καθόλου αγαπητοί ηλίθιοι κ πανηλίθιοι, εσείς κ οι κατσαρίδες δεν πρόκειται να πάθετε τίποτα απολύτως. Σας προστατεύει η φύση σας. Επειδή όμως μου αρέσει να μετράω αντίστροφα, 8 μέρες μέχρι το τέλος. Γατάκια νιάου. 

Συγχίστηκα τώρα, πάω να ζαχαροπλάσω brownies. Τα υπόλοιπα μετά, αν δεν βαριέμαι.

Τι σου είναι η ψυχολογία.

Η ψυχολογία είναι ένα τεράστιο ζήτημα για μένα προσωπικά, αν δεν την έχω τουλάχιστον καλή τότε καθίσταμαι ανίκανη να σηκωθώ απο το κρεβάτι, όπως καλή ώρα τώρα. Το θέμα είναι οτι μπορεί να χαλάσει με το παραμικρό κ φτιάχνει δύσκολα κατά περιπτώσεις.

Well, για να μην τα μπερδέψουμε, άλλο το να νιώθεις ευγνώμων που είσαι σε πλεονεκτικότερη θέση απο εκατομμύρια συνανθρώπους σου που δεν έχουν ούτε τα βασικά ενώ εσύ γράφεις τον πόνο σου σε blog στο internet, και άλλο το να είσαι σκατά ψυχολογικά. Μπορώ να είμαι κ τα δύο ταυτόχρονα, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

Είναι κάτι στιγμές που όλα μου φταίνε και εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ, σαν να είμαι σε offline mode, όπως στο τσατ του φεις όταν δεν γουστάρω να μου μιλάει κανείς. (Βασικά θα ήταν πολύ πρακτικό κάτι τέτοιο, εκτός απο υποχθόνιο τώρα που το ξανασκέφτομαι.) Μου φταίει ο καιρός που είναι άθλιος, μου φταίει το οτι είμαι εδώ που είμαι κ δεν μπορώ να κάνω πολλά απο τα πράγματα που θέλω, μου φταίει το οτι για να έχω δικά μου -λίγα- χρήματα πρέπει να κάνω πράγματα που φθείρουν τις πραγματικές μου ικανότητες κ το μυαλό μου και να υποχρεώνομαι να μου τη λέει ο καθένας που τυχαίνει να δουλεύει πρίν απο μένα επειδή "έτσι". Σιγά τον πολυέλαιο μάγκες, μην τον βαρέσετε καμιά ξώφαλτση με τη μύτη ή το καλάμι σας. Φυσικά η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Μ' αυτά και μ'αυτά καταλήγω να ψάχνω τα κέφια μου στο πάτωμα χωρίς επιτυχία. 

Το να παριστάνεις οτι δεν τρέχει τίποτα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να το πιστέψεις στο 100% εσύ ο ίδιος. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάω σαν τον τζόκερ για να αποφύγω τις ερωτήσεις αλλά κ γιατί δεν γουστάρω να δείχνω τι μου συμβαίνει. Πάντως απορώ γιατί δεν έχω πάρει ακόμα Όσκαρ για την ερμηνεία μου στους ρόλους που παίζω. 

Anyway, κάπου έπρεπε να βγάλω τη μαυρίλα μου κ εγώ οπότε αποφάσισα να εκτονωθώ εδώ. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει το μυθιστόρημα του Oscar Wilde "το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ". Ο ήρωας του μυθιστορήματος επιθυμούσε αιώνια νιότη και το πορτραίτο του να γερνάει αντί γι' αυτόν. Το ίδιο κ εγώ, προτιμώ να μαυρίζει μια άλλη εικόνα του εαυτού μου και η δική μου φυσική υπόσταση και ψυχολογία κυρίως να διατηρείται ακμαιότατη.. Γίνεται?

brainstorming

Κατ'αρχήν, άν κ λίγο καθυστερημένα, happy birthday to my blog, που έκλεισε τον ένα του χρόνο, και τον μοναδικό κατά πάσα πιθανότατα, γιατί βλέπω ότι δεν τραβάει η ομάδα τελικά. Δεν έχω ασχοληθεί όπως θα ήθελα, είτε γιατί ανα περιόδους βαριέμαι και δεν μπορώ να αποδώσω, είτε γιατί όταν έχω τη διάθεση και τον απαραίτητο οίστρο, δεν έχω χρόνο. Anyway, θα το κρατήσω προς το παρόν ανοιχτό κ βλέπω μετά.. 

Έχω μια απορία. Αλλάζει τελικά ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου η όχι? Εγώ προσωπικά πιστεύω πως όχι, κ αν κατά τύχη συμβεί καμιά αλλαγή αυτή θα είναι προς το χειρότερο. Και δεν εννοώ την συμπεριφορά, γιατί ναι, αυτή αλλάζει κατά καιρούς και περιστάσεις. 

Τελικά δεν αντιπαθώ μόνο τους ηλίθιους αλλά και τους κομπλεξικούς, που Ω! τι σύμπτωση, πολλές φορές τυχαίνει να συνυπάρχουν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά στο ίδιο άτομο. Υπό κανονικές συνθήκες τον κομπλεξισμό τον αγνοώ παντελώς, αλλά είναι αυτή η ηλιθιότητα που θέλει να κρυφτεί αλλά η ανάγκη αυτοπροβολής δεν την αφήνει. Seriously, έχετε δεί κανέναν ηλίθιο να πτοείται? Ή να είναι χαμηλών τόνων? Εγώ όχι.

Πρίν λίγες μέρες ήταν κ τα γενέθλιά μου επίσης. Πιο καταθλιπτικά γενέθλια δεν έχω περάσει ποτέ μέχρι τώρα, κ αυτό όχι γιατί έγινα +1, αλλά γιατί αισθανόμουν λες κ ήμουν δεμένη χειροπόδαρα κ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Σε κάποια φάση αισθάνθηκα οτι πνίγομαι, οτι ασφυκτιούσα. Anyway, πάει πέρασε. Ελπίζω να μην μου ξανασυμβεί, ειδικά τέτοια μέρα..

Έχει αρχίσει αυτό το ψοφόκρυο κ δεν το αντέχω, θέλω ζέστη και καλοκαίρι.. Λοιπόν, καληνύχτα σας.

P.S. Είπα να αλλάξω λίγο το φόντο σε κάτι πιο μώβ και μονόχρωμο. Οπότε θυμήθηκα ένα ανέκδοτο που έλεγε στο τέλος: "όταν δεν πήγαινε καλά το μπουρδέλο αλλάζαμε τις πουτάνες, όχι τις κουρτίνες". Well, too bad that I can't change me, so I changed the curtains. :P