Ένα πρωί ίδιο με τα άλλα

Σήμερα το πρωί Πρίν απο λίγο ξύπνησα με φιλοσοφική διάθεση, και αφού έφτιαξα την απαραίτητη κανάτα ζεστού και λαχταριστού καφέ, ετοιμάστηκα ψυχολογικά να ανοίξω το pc παιδί μου και να ενημερωθώ με τα τελευταία επεισόδια του "bullshiting στο facebook". Όπως κάνω scroll down στην αρχική μου και βλέποντας τα πόστ των φίλων του κάθε άσχετου μονολογώ διάφορα, όπως:
-αδιάφορο (x200)
-δεν με νοιάζει, πρόβλημά σου
-ας πρόσεχες 
-looool
-αϊ μωρή ψωνάρα
-είσαι τόσο τσόλι η μπορείς κ άλλο?
-στίχοι απο τραγούδι
-inside joke? γράψτε σχόλια να καταλάβουμε κ εμείς τι παίζει
-θες γιατρό (ή έναν παπά να σε διαβάσει)
-μμ, ωραία φωτό/τραγούδι/στάτους (like εννοείται..)
-γατάκι.. κάνε νιάου
-ιιιου, μπλιάχ
-τι ηλίθιος/α
-ok

Αυτά και δεν νομίζω να ξέχασα τίποτα. Μου αρέσει να κάνω τον παρατηρητή στους γύρω μου, με βοηθάει να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους, ακόμα και τους ηλίθιους. Πως σκέφτονται, πως συμπεριφέρονται και τα σχετικά. Όλα αυτά βέβαια μήπως κ καταφέρω να συνηθίσω στην ιδέα οτι υπάρχουν και αυτοί, και στην τελική, μήπως και χαλαρώσω επιτέλους. Χα, τι νομίσατε, οτι όλη η παρατήρηση και τα συμπεράσματα είναι γι'αυτούς? Για την πάρτη μου εννοείται και μόνο... Απορώ πως σας πέρασε κάτι τέτοιο απο το μυαλό, δεν είμαι φιλανθρωπικό ίδρυμα! 

Απλά είναι μερικές στιγμές που αισθάνομαι σαν .....alien. Απο άλλο πλανήτη τελείως. Είναι αρκετές οι φορές που θα προτιμούσα να είμαι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους, αλλά όταν το προσπαθώ αισθάνομαι τελείως έξω απο τα νερά μου οπότε I'm going back to normal again. Με κουράζει όμως αυτό το πήγαινε-έλα πάρα πολύ. Αν είμαι alien πάντως, να στείλω μήνυμα να έρθουν να με μαζέψουν οι δικοί μου, μου την έχει βαρέσει εδωπέρα. Αν δεν είμαι, νομίζω οτι χρειάζομαι έναν δικηγόρο για φίλο.

Γάμοι και βαφτίσια

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι μυστήριο. Συνέχεια μαθαίνω νέα για το ποιός/α παντρεύτηκε, ποιός/α είναι να παντρευτεί και ποιός/α να αρραβωνιάστηκε ή βαφτίζει απο τον ευρύτερο κοινωνικό μου κύκλο και παθαίνω ένα σοκ, ή δύο, δεν είμαι σίγουρη. Αρχικά αναρωτιέμαι "ποιός/ποιά καημένος/η" και δευτερευόντως πέφτουν τα στοιχήματα περί του χρόνου διάρκειας του γάμου. Καφρίλες, αλλά εγώ φταίω? Αυτοί άρχισαν πρώτοι. :Ρ

Τι να πεί κανείς, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και για να προλάβω τις μπηχτές, όχι, δεν τραβάω κανένα απολύτως ζόρι και δεν με πιάνει καμία ζήλια περί αυτών των γεγονότων. Ίσα ίσα, μπράβο και με γεια τους με χαρά τους. Βλέποντας αυτά σκέφτομαι πως αφού παντρεύτηκαν αυτές/αυτοί, τότε στάνταρ θα θέλει να έρθει και η δική μου η σειρά να μοιράσω κόλλυβα. Εχμ, κουφέτα ήθελα να πω. Αν κ δεν βιάζομαι, έχουμε μέλλον ακόμα. Κάτσε να βρούμε έναν άντρα της προκοπής μέσα σε τόσους καστράτους και βλέπουμε τα διαδικαστικά μετά, που είναι οι λεπτομέρειες στο όλο ζητούμενο. Αλλιώς γιατί να την κάνεις την μαλακία? Απλά για να πείς στη γειτονιά οτι παντρεύτηκες κ δεν έμεινες στο ράφι και οτι έβαλες νυφικό? Ντύσου νύφη μια μέρα ή κάθε μέρα στις απόκριες, να σου φύγει το άχτι.

Ειδικά με τόσα που βλέπω καθημερινά, λέω ευτυχώς που το σκέφτομαι έτσι το θέμα και δεν την πάτησα μέχρι τώρα. Γιατί όταν είσαι μικρός μπορείς να κάνεις πολλές μαλακίες, οπότε πάλι καλά. Νομίζω όμως οτι πρέπει να το έχεις και στο dna σου αυτό λίγο αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Πχ, τα κοριτσάκια όταν είναι μικρά λένε οτι ονειρεύονται το νυφικό και την εκκλησία. Εγώ πάλι δεν το είχα καθόλου ούτε τότε. Με έβλεπα να φοράω ένα navy blue ταγιεράκι με ψηλοτάκουνες γόβες, να αγορεύω σε ένα meeting. Μόλις τελείωνα την ονειροπόληση πήγαινα να παίξω με τους φίλους μου τα αγόρια, γιατί οι συμμαθήτριες μου είχαν να παντρέψουν την Barbie με τον Jon Jon στα διαλείμματα και τους χαλούσα το μυστήριο.

Ακόμα και όλη η διαδικασία ενός γάμου είναι ένα σκέτο FAIL. Οι μόνοι που θα πρέπει να το απολαμβάνουν είναι αυτοί που τραβάνε το περισσότερο ζόρι στην τελική με όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οπότε τι, στήνεις ένα πανηγύρι και σκάς ένα σωρό λεφτά μόνο κ μόνο για να διασκεδάσεις τους καλεσμένους σου? Έλεος και πολυέλαιος δηλαδή. Για να μην πω τί γίνεται κατά τη διάρκεια ενός γάμου. Η υποκρισία και η κατινιά σε όλο της το μεγαλείο. Δύο πράγματα που μισώ θανάσιμα (μετά την ηλιθιότητα βεβαίως). Βλέπω κ μερικούς που συγκινούνται και κλαίνε κιόλας. Αηδία σκέτη, και αυτό και τα σάλια των γιαγιάδων που σε τραβολογάνε μόνο κ μόνο για να σου ευχηθούν. Γιαγιάδες και μάγισσες όλου του κόσμου ενωθείτε, ευχηθείτε μου να πετύχω ένα λόττο ή ένα τζόκερ, είναι πιο ΕΥΚΟΛΟ και πιο ΧΡΗΣΙΜΟ. Και εσύ σύμπαν ακούς? Ακούω να λές και συνωμότησε και λίγο επιτέλους υπέρ μου, μην ξέρεις μόνο να μου γαμάς το είναι με ηλιθιότητες.

Ώρες ώρες...

Απορώ με μερικούς, πως είναι δυνατόν να είναι έτσι όπως είναι και να μήν κάνουν το παραμικρό για να αλλάξουν συμπεριφορές, πεποιθήσεις, νοοτροπία, ό,τι άλλο χρειάζεται σουλούπωμα και γενικότερα απο ανάποδα γαμώτα να γίνουν έστω πλάγια. Λίγο πλάγια, δεν ζήτησε κανείς στροφή 180 μοιρών, just one step at a time. Προσωπικά αυτό που με χαλάει και μπορεί να με φτάσει στα άκρα είναι η ανθρώπινη βλακεία, σε οποιαδήποτε μορφή της. Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, κάποιοι έχουν παραμείνει στο στάδιο της αμοιβάδας. Και άντε, πες εγώ συγκρατούμαι η καημένη, αλλά όταν με προκαλούν πόσο να αντέξω? Ε? Πόσο? 

Το τελευταίο κρούσμα απύθμενης ηλιθιότητας, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και αυτό του διευθυντή, είναι ένας υπάλληλος στο χώρο της πρακτικής μου. Δύο λέξεις μου έρχονται στο μυαλό σαν περιγραφή του τύπου: "ελεεινός και ανεκδιήγητος". Δώστε μου δύο σειρές χρόνο για την περιγραφή του μαλάκα. Έχει σχετικά υπεύθυνο πόστο, δεν έχει θέση προϊσταμένου, παντρεμένος, τα 40 τα έχει πατημένα και δεν είναι εμφανίσιμος ή έστω γοητευτικός. Βέβαια το τελευταίο είναι μάλλον υποκειμενικό, γιατί το τι κάνει κούκου στον καθένα σχετικά με κάποιον άλλο είναι πολύ διαφορετικό απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Όσο για την συμπεριφορά του τις περισσότερες φορές, είναι ελεεινή και χυδαία, χωρίς να του έχει δοθεί κάποιο δικαίωμα.

Το λοιπόν, στα παρακάτω. Πολλές φορές αναγκάζομαι να "συνεργάζομαι" μαζί του, για κάποια λεπτά (ευτυχώς, γιατί αν ήταν για παραπάνω θα με είχαν κάνει διάσημη οι εφημερίδες ως τώρα) και αυτός αντί να έχει το μυαλό του στη δουλειά, σκέφτεται πως θα μου χωθεί και πόσες χυδαιότητες θα ξεστομίσει και καλά μεταξύ σοβαρού κ αστείου. Έλεος δηλαδή, μου έμαθε και να εκφράζεται στην γραμμή μεταξύ σοβαρού κ αστείου ο ηλίθιος. Δεν έχει ίχνος χιούμορ και η ηλιθιότητα του σπάει τα ρεκόρ αρνητικού IQ. Να πω οτι έδωσα δικαιώματα, οπότε τώρα τα ακούω? Όχι, όχι. Δεν πίστευα ποτέ μου οτι θα συναντούσα άνθρωπο τον οποίο θα ειρωνευόμουν και θα προσέβαλα κατ'εξακολούθηση, και αυτός αντί να ενοχλείται έστω, αντιθέτως να χαίρεται κιόλας. Τον έχω κάνει ρόμπα floral&unbuttoned τόσες φορές, και αυτός εκεί, παίρνει ένα ηλίθιο ύφος λες και μόλις του κάνανε τα γούστα δύο δίμετρες γκομενάρες. Εκείνη την ώρα το μόνο που θέλω είναι να πάρω δύο στυλό κ να του τα καρφώσω στα μάτια. Είτε εναλλακτικά να μπήξω τις νυχάρες μου στο δέρμα του κ να τον γδάρω ζωντανό. Ο μόνος λόγος που δεν κάνω τίποτα απο τα προηγούμενα είναι γιατί θα πρέπει μετά να τον πληρώνω και για άνθρωπο τον πανύβλακα.

Απορώ και με μένα όμως. Πρέπει να αρχίσω να το ψάχνω μήπως έχω καμιά συγγένεια με το μητσοτακέικο, με τόση γκαντεμιά που με δέρνει ώρες ώρες.