Στιγμές ηρεμίας

Αυτή η στιγμή είναι μια τέτοια, απόλυτης ηρεμίας. Κάθομαι στον καναπέ βολικά και περιμένω να γίνει ο καφές ούτως ώστε να σκεφτώ μερικά πράγματα και να κάνω τον απολογισμό της χρονιάς. Ελπίζω τίποτα να μην μου χαλάσει αυτή τη στιγμή περισυλλογής γιατί θα συγχιστώ (και θα αρχίσω τις στραβοξυλιές). Οι δικοί μου έχουν μαζευτεί στο σπίτι των παππούδων προς το παρόν, και την εορταστική «σύναξη των μαγισσών» παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα την κανονίσανε επίσης εκεί, οπότε το πεδίο εδώ είναι ελεύθερο λόγω των προετοιμασιών για το event.

Αρχικά προσπαθώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουν πέρσι τέτοια μέρα, ει δυνατόν και τέτοια ώρα. Μπάλες, τίποτα δεν σκεφτόμουν.. Το πολύ πολύ να έβλεπα κανένα όνειρο, καθότι κοιμόμουν και ξεκουραζόμουν από την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς. Όχι, δεν ξημερώθηκα άσκοπα κυρίες κ κύριοι.. Δούλευα! Χμμ, anyway, το ξεχνάμε το θεματάκι γιατί τα περσινά χριστούγεννα ήταν κάπως καταθλιπτικά και δεν θέλω να τα θυμάμαι.

Αναφορικά με τα γεγονότα της χρονιάς, συνειδητοποιώ πάντως πως το 2011 γενικά πέρασε κ δεν ακούμπησε, εκτός από κάτι λεπτομέρειες που με έκαναν να χαρώ κ εγώ λιγάκι. Αυτό όμως, μόνο αυτό! Τζίζους, μου τη δίνει η απραξία, μου την καρφώνει στον εγκέφαλο! (και δεν εννοώ κάτι πρόστυχο). Οπότε το 2012 πρέπει να βάλουμε και κανέναν στόχο της προκοπής, να τον πετύχουμε, κ έτσι να καλύψουμε και τα κενά του ’11.

Ένα πράγμα μόνο με πείραξε, ή μάλλον δύο. Το ένα είναι στο χέρι μου, το δεύτερο όχι. Φυσικά το ένα έχει να κάνει με τη σχολή μου, με κάποια πράγματα που δεν έγιναν όπως ήθελα και κατά συνέπεια επηρρεάστηκαν κάποια άλλα διαδοχικά. Εν ολίγοις, πήρα μπάλες.. Αλλά φέτος θα τα καταφέρω, όχι για μένα, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα μου. Όσο για τα υπόλοιπα, όπως μου έρθουν, δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας.

Shit, μόλις μου τελείωσε ο καφές.. Huston we have a problem. Τα υπόλοιπα δεν προλαβαίνω να τα γράψω, αφ’ ενός μεν γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για το βράδυ και αφ’ ετέρου γιατί περνάει η επίδραση του καφέ και θα αρχίσω τα σαρδάμ…

Να έχουμε μια καλή πρωτοχρονιά, να περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε απόψε, και γενικώς με το καλό να μας μπει ο νέος χρόνος..!!! 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣςερτυθιοπασδφγηξκζχψωβνμεργηξμχψγηξκ

See ya later alligatorrr(s)

Παράκρουση

Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Όλοι έχουν πάθει κάτι, σαν ομαδική παράκρουση. Ειδικά αυτές τις μέρες το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο. Π.χ. βγαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω και βλέπω αφηνιασμένο πλήθος να βρίσκεται σε έξαρση. Κρίση σου λέει μετά. Όλοι κυκλοφορούν με σακούλες και ψώνια, που φτάνουν να γεμίσουν δύο κοντέινερ. Ή βγαίνω για έναν καφέ, και έχω την αίσθηση πως μπήκα στο κλουβί με τις τρελές. Απερίγραπτο. (Άσχετο, αλλά ένα πράγμα απολαμβάνω τώρα βέβαια με αυτό το τζέρτζελο, οτι στα μαγαζιά όλο κ λιγότερα τραπέζια "reserved" βλέπεις, ακόμα και στα ποζερίστικα. :Ρ)

Έπειτα η παράκρουση συνεχίζεται και στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Εκεί να δείς χαμό κ δράμα, ο καθένας το μακρύ κ το κοντό του. Ειδικά στα events της δικής μου οικογένειας, λες και ο καθένας έπαθε από 10 εγκεφαλικά και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον, δεν πατάει επαφή ο εγκέφαλος με τη γλώσσα. Συν το ότι ακούω ένα κάρο απόψεις ασυναρτησίες για όλα τα θέματα, αρχίζοντας από τον καιρό και καταλήγοντας στο γιατί να φοράω σκισμένα τζήν και να πέταω έτσι τα λεφτά μου. Ακόμα κ ένας καθηγητής μου στη σχολή, αστειευόμενος προσφέρθηκε να μου δώσει λεφτά να αγοράσω άλλο τζην, «κανονικό». Τι να πεις..

Σε λίγο θα αρχίσω να πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας περί χημικών ψεκασμών στον ουρανό από τα αεροπλάνα, με τη μόνη διαφορά πως αυτό που ρίχνουν πρέπει να επηρρεάζει σοβαρά την ανθρώπινη νοημοσύνη, αντίληψη και σκέψη. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως, όλοι τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, πως γίνεται να μην μας παίρνει όλους η μπάλα?

Αρχίζω να μεταλλάσσομαι σε Φρόιντ τώρα τελευταία με τόσους προβληματικούς και προβληματισμένους γύρω μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα αρχίσω να χρεώνω με την ώρα γιατί δεν πάει άλλο. Αν είναι να χάσω την ηρεμία μου, ας μου μείνει κ εμένα κάτι στην τελική.. :Ρ

Ντρουγκου ντρουγκου

Δεν κάνει άλλη δουλειά ο γείτονας μου, παίζει το όργανό του. Όλη μέρα. Και μου σπάει τα νεύρα σε θρυψαλάκια μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Ήθελα να ‘ξερα, άλλη δουλειά δεν έχει? Πρωί μεσημέρι βράδυ, σαν αντιβίωση ένα πράμα.

Για να εξηγούμαι, το όργανο του δεν είναι άλλο από ένα παραδοσιακό κρητικό μουσικό όργανο (μάλλον λύρα, αλλά δεν παίρνω και όρκο), το οποίο το βασανίζει και το γρατζουνάει όποτε μπορεί, μαζί και τα νεύρα μου, καθότι τις γκαρσονιέρες μας τις χωρίζει μια μεσοτοιχία. Και απ’ότι καταλαβαίνω, ηχομόνωση δεν παίζει να έχει μπει στο κτίριο (μα τι πολυτέλειες είναι αυτές που ψάχνω, λεφτά δεν υπάρχουν). Τώρα θα μου πεις, σπίτι του είναι μωρή, ότι θέλει θα κάνει. Σωστά, εξάλλου κ εγώ αν φέρω ντραμς στο σπίτι, και τα παίζω στις 4 τα ξημερώματα, τι μπορεί να μου πει??

Αλλά καλά να πάθω, το «πρόσεχε τι λές» είναι μεγάλη αλήθεια. Πάντα ήμουν υπέρ των ανθρώπων που ασχολούνται με την παράδοση γενικά και τη στηρίζουν, όπως επίσης το να γουστάρουν τον τόπο τους, σε λογικά πάντα πλαίσια. Τώρα όμως που η παράδοση μετακόμισε δίπλα μου, το «λούζομαι» και καλά να πάθω. Να θυμηθώ την επόμενη φορά απλώς να κρατάω το στόμα μου κλειστό.*

Το βλέπω, θα έχουμε μαλλιοτραβήγματα ειδικά στην περίοδο της εξεταστικής, που ειδικά τότε χρειάζομαι απόλυτη ησυχία για να μεγαλουργήσω και να γράψω τις βαθμάρες μου στα μαθήματα (εδώ κυριολεκτώ). Από τώρα το δαιμόνιο μου σκέφτεται 100+1 τρόπους εξουδετέρωσης της πηγής της φασαρίας. Και μη μου πεί κανείς ότι αυτό δεν είναι φασαρία, γιατί δεν ξέρει. Δεν μένει δίπλα στη φασαρία και δεν μπορεί κατά συνέπεια να εκφέρει άποψη. Οπότε μπάλες. Μουσική μια φορά αυτό δεν το λες πάντως. Κακοποίηση της μουσικής, άνετα.

Να ’το να ‘το άρχισε πάλι να μου βιάζει τους ακουστικούς μου πόρους! Και η ώρα είναι 1:54 π.μ. γαμώ την τύχη μου. I rest my case πρίν τα πάρω στο κρανίο και πάω δίπλα και του κάνω τις χορδές φιόγκο στο λαιμό. Και τον συμπαθώ τον γείτονα κατά τα άλλα.

*απλά δεν παίζει τέτοια περίπτωση τώρα που το ξανασκέφτομαι.


Υ.Γ. με τα ντραμς θα είμαι κάπως έτσι:

Not bad at all. Θα τα ζητήσω δώρο απο τον Αη Βασίλη φέτος.

Τηλεφωνήματα με απόκρυψη

Πόσο μου τη δίνουν τα τηλεφωνήματα με απόκρυψη! Δεν μπορώ να καταλάβω κάν το γιατί να υπάρχει η ρύθμιση της απόκρυψης του αριθμού στα κινητά. Δηλαδή σιγά ρε μεγάλε/η τι είσαι? Μυστικός πράκτορας και το τηλέφωνό σου είναι απόρρητο?? Για χαλάρωσε λίγο. Αλλά άντε πες οτι δεν θές να δώ τον αριθμό σου για τον χ-ψ λόγο. Το να μου κάνεις αναπάντητες όμως με απόκρυψη γιατί? Υπάρχει περίπτωση να σου κάνω κλήση ή να σου στείλω μήνυμα στο καπάκι? Αν γενικώς μου είσαι ανεπιθύμητος, ακόμα και να έχω τον αριθμό σου αποθηκευμένο δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω όσο και να με πρήξεις με τηλέφωνα κ sms. Ξεκάθαρα πράγματα.


Αλλά αυτό που μ' εκνευρίζει απίστευτα είναι τα τηλεφωνήματα με απόκρυψη, που το σηκώνεις και δεν σου μιλάνε (και στο κλείνουν κ στα μούτρα), ή σου βάζουν να ακούσεις κάποιο τραγούδι ή σου λένε ασυναρτησίες.. ΕΛΕΟΣ!!! Πόσο στόκος παίζει να είσαι για να ξοδεύεις λεφτά μόνο κ μόνο για να μου το παίξεις dj της καψούρας σου ή για να με πείσεις οτι είσαι ο απόλυτος στόκος με αυτά που μου λές?? You know what? I don't care, in fact I don't give a shit for all these. 


Anyway, μια φορά θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα τηλεφώνημα με απόκρυψη, στο οποίο κάποιος την έπαιζε με πολύ πάθος και τρέλα αγκομαχώντας γλοιωδώς. Ακόμα δεν έχω καταλάβει βέβαια το γιατί με πήρε εμένα συγκεκριμένα τηλέφωνο, αλλά απο περιέργεια ήθελα να δώ πως θα κατέληγε το πράγμα... Έβαλα ανοιχτή ακρόαση και περίμενα να ακούσω, οπότε μετά απο κανένα 5λεπτο όταν τελείωσε, του λέω: "Ου μωρή αδερφή, μόνο τόσο μπορείς? Είσαι άχρηστη" και του το 'κλεισα. Στο καπάκι με ξαναπήρε άλλες 3 φορές για να με βρίσει λογικά, αλλά no more favours στον κάθε τυχαίο. Κάπου εκεί αποφάσισα οτι αν δεν βλέπω αριθμό, έστω μη καταχωρημένο, δεν θα το σηκώνω.


Βέβαια στα 10 συναπτά έτη που κρατάω κινητό, έτυχε και κανα δύο φορές να χάσω σημαντική κλήση για κάτι σοβαρό λόγω απόκρυψης, αλλά και πάλι η απόφαση αυτή δεν αλλάζει. Το προτιμώ απο το να μου τα κάνει τσουρέκια (τα αυτιά, βεβαίως βεβαίως..) ο κάθε ένας/μια. Άμα είστε μάγκες ελάτε να μου τα πείτε face to face, ή να με πάρετε τηλέφωνο με αριθμό, να δείτε τα "γούστα" που θα βγάλουμε μετά.

Υ.Γ. το σημερινό άρθρο το αφιερώνω σε ένα (γνωστό μου) καθίκι, που ενώ έχω τον αριθμό του συνεχίζει να με καλεί με απόκρυψη :)

Μέρες ειρωνείας

Είναι κάποιες μέρες που αναρωτιέσαι "δε μπορεί, γιατί τόση ηλιθιότητα στον κόσμο? where's all that coming from?". Μια τέτοια μέρα ήταν κ αυτή που πέρασε, όποτε ας μπώ στο ψητό.


Ξύπνησα το πρωί μεσημέρι απο το κουδούνι του θυροτηλεφώνου (σ.σ. δεν έχω χειρότερο ξύπνημα). Σύρθηκα μέχρι εκεί προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου και να μην διαολοστείλω, ελπίζοντας να ακούσω κάτι ευχάριστο τουλάχιστον. Αλλά όχι, να μην μου γίνει η χάρη. Για ακόμα μια φορά ήταν ο τεχνικός και ήρθε να φτιάξει μετατρέψει το άχρηστο ασανσέρ μας -ίσως- σε κάτι άλλο εκτός απο διακοσμητικό επιτέλους. Δεν γράφει "θυρωρός" στο κουδούνι μου (γαμώ την τύχη μου..#1), ούτε είναι το μοναδικό κουδούνι στην πολυκατοικία. Αφού δεν μπορείτε να το διορθώσετε το ρημάδι, τί το παιδεύετε??
Συμπέρασμα: το ασανσέρ θα βγάλει ποδαράκια και θα ανεβοκατεβαίνει μόνο του κάποια στιγμή.


Αφού λοιπόν προσπάθησα να ξεπεράσω την τσατίλα μου με μια κούπα ζεστό καφέ, σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό guest στη σχολή μου, μην χάσω κανένα επεισόδιο αυτής της υπέροχης κοινωνικοδραματικής σαπουνόπερας -εκλογικού διαφημιστικού σπότ, όπου κατά τα διαλείμματα κάνουμε και λίγο μάθημα -ενίοτε. Εκεί λοιπόν, τράκαρα μια συμφοιτήτρια (γαμώ την τύχη μου.. #2), η οποία με το που με είδε, το πόσο "χάρηκε" δεν λέγεται.. σημειωτέον ότι στα 4 συναπτά έτη που γνωριζόμαστε, μου έχει μιλήσει στο σύνολο τρείς φορές. Φυσικά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως αύριο δεν θα έχουμε ψωμί να φάμε καθότι οι φούρνοι της περιοχής θα έχουν γκρεμιστεί, αλλά παρόλα αυτά η περιέργεια μου με κάνει να θέλω να δώ τη συνέχεια της υπόθεσης. Η εν λόγω ηλίθια φυσικά, ήθελε δύο δικές μου εργασίες για να τις μελετήσει κοπιάρει για τη δική της πτυχιακή εργασία. ΧΑ!!! Ούτε που να μου τις δεί σαν εξώφυλλα.. Εκτός του οτι δεν την χωνεύω, δεν γουστάρω τόση υποκρισία γενικώς. Οπότε στη φάση που μου ζήτησε το κινητό μου για να κανονίσουμε, μετά χαράς της έδωσα έναν αριθμό από γραφείο που αναλαμβάνει την συγγραφή πτυχιακών εργασιών. Πόσο θά 'θελα νά 'βλεπα τα μούτρα της να ξινίζουν μετά απο το σχετικό τηλεφώνημα!
Συμπέρασμα: αν καλή μου δεν μπορείς να γράψεις μια εργασία μόνη σου, παράτα τα και πήγαινε να βάψεις κανένα νύχι, είναι πιο εύκολο.


Μετά απο αυτά γύρισα σπίτι τελείως ξενερωμένη, και θέλοντας να βρώ έναν τρόπο να διασκεδάσω την πάρτη μου, σκέφτηκα να κανονίσω με καμιά φίλη μου να βγώ, έτσι να κάνω λίγο σαματά και μπάχαλο για να φτιάξει η διάθεσή μου. Φυσικά, η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής όμως απεβίωσε. Ο λόγος? απλός και παρακάτω. Εκεί που διασκεδάζαμε ωραία κ καλά κοιτώντας τα ψάρια στη γυάλα, να σου και ο κουλός της βραδιάς (γαμώ την τύχη μου..#3). Ο τύπος ήταν τόσο μεθυσμένος που αν πεταγόταν μια σπίθα πάνω του θα γινόταν φλαμπέ, όσο για το ότι ψαχνόταν απο ώρα μαζί μου κ αυτό φανερό. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, έκανα το κόλπο του αμερικάνου αποφεύγοντας τον πλαγίως. Αφού είδε κ απόειδε ότι δεν βγάζει άκρη έτσι μαζί μου, είπε να με κάνει famous ρόμπα σε όλο το μαγαζί χορεύοντας γύρω μου το χορό της βροχής, ή ό,τι τελοσπάντων ήταν αυτό που έκανε. Οι γνωστοί και φίλοι που έβλεπαν το σκηνικό έπεσαν κάτω απο τα γέλια και εγώ να θέλω να τον αυτοκτονήσω αλά Μπίλυ Χέιζ στο express του μεσονυκτίου (αγαπημένη σκηνή: ο πρωταγωνιστής έκοψε την καρωτίδα του ρουφιάνου της φυλακής με τα δόντια του και την έφτυσε πιο εκεί με κομψό και καθ'όλα διακριτικό τρόπο).
Συμπέρασμα: το ποτό δεν είναι μαγικό φίλτρο που αν το πιείς θα μεταμορφωθείς σε Τραβόλτα στο Grease. Άστο αφού σε πίνει.


Μετά φταίω εγώ που ειρωνεύομαι. Άδικο έχω???