Merry Kissmyass

Επιτέλους βρέχει γαμώ την τύχη μου γαμώ. Εδώ κ κάτι μέρες να έχει τέτοια υγρασία και ομίχλη, που απο τη δουλειά γύριζα σαν βρεγμένη γάτα κυριολεκτικά. Γι' αυτό αρρώστησα κιόλας κ γι' αυτό με έπιασε το στριμμένο μου (περισσότερο απο το κανονικό δηλαδή). Λοιπόν, δεν είμαι καθόλου καλά. Είμαι πολύ στεναχωρημένη, "έχασα" το μπισκοτάκι μου πρίν πέντε μέρες κ έχω πέσει σε κατάθλιψη. Πρίν με περάσετε για τελείως psycho να πω οτι το μπισκοτάκι ήταν ο γατούλης μου, 3 χρονών μπουμπούκι. Μαύρα Χριστούγεννα έκανα, όσο για την πρωτοχρονιά άντε να έρθει να τελειώνουμε κ με αυτό.

Και μιας που είπα δουλειά, εκεί θέλω να βγάλω όλη μου τη στραβοξυλιά, την ειρωνεία μου και τη χολή πάνω σε ό,τι με ζοχαδιάζει, αλλά συγκρατούμαι, γιατί κλασικά έχω πιο υποχθόνια σχέδια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται η αγαμία ενός (μίας στην προκειμένη) να επηρεάζει τόσο πολύ τους γύρω. Εντάξει, κ εμείς περνάμε φάση ξηρασίας αλλά δεν κάνουμε έτσι. Βέβαια εμάς είναι συνειδητή και εκούσια η αποχή απο το άθλημα, ενώ εκεινής καθόλου, αυτή είναι η βασική διαφορά. Μου σπάς τα νεύρα μωρή? Μου τα σπάς, και τα νεύρα και τις μπάλες που δεν έχω, η αλήθεια είναι αυτή. Ετοιμάσου για πόλεμο νεύρων, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω για πολύ ακόμα το ύφος του βούδα, πόσο να αντέξω ακόμα η κακόμοιρη. 

Τώρα θα μου πείτε, γίνεται να μην αισθάνεται κόμπλεξ ο κομπλεξικός ο άνθρωπος? Του βγαίνει τόσο φυσικά κ αβίαστα, σαν τον αέρα που αναπνέει. Πρόβλημα σας λέω, πρόβλημα.. Και να πείτε οτι προκαλώ διάφορες ίντριγκες ρε γαμώτο? Όχι και πάλι όχι, μόνο να πηγαίνω στη δουλειά μου, να κάνω αυτό που πρέπει ακριβώς (είναι κ αυτή η τελειομανία μου που θα με φάει), και να γυρίζω σπίτι, τόσο απλά. Σε διαφορετική περίπτωση δηλαδή, αν δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου, θα είχα πάρει πόδι με όλες τις τιμές πανηγυρικά. Να γιατί δεν προοδεύουμε σε αυτόν τον τόπο. Το "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα", το έχουμε ανάγει σε εθνικό μας μότο.

Η απόλυτη ικανοποίηση όμως θα έρθει απο το boss, στο οποίο υπέδειξα μια συγκεκριμένη κατινιά της συγκεκριμένης αγάμητης, οπότε αυτός θα αναλάβει να τακτοποιήσει το όλο θέμα προσωρινά (έστω), γιατί σιγά μην πτοηθεί η ηλίθια. Μέχρι τότε όμως βλέπουμε, γιατί έχουμε και κάποιες άλλες βασικές προτεραιότητες που ακολουθούμε ή πρέπει να ακολουθήσουμε γενικά. Μήπως να  της κάνω κανένα δωράκι, τώρα γιορτές που είναι? Έτσι, να δείξω και πνεύμα αλληλεγγύης (και σκέτο πνεύμα θα το έλεγες) προς τη συνάνθρωπο μέρες που είναι? Κάτσε να σκεφτώ τι θα της ταίριαζε βασικά.

Απο την άλλη, θα μου πείτε γιατί να μπεί σε τέτοια διαδικασία το boss? Μα γιατί του εμφανίστηκα σαν πρωτοχρονιάτικο δώρο για την επιχείρησή του. Πρίν νομίσετε οτι την ψώνισα, προσέξτε λίγο το ουσιαστικό που χρησιμοποίησα (δώρο, όχι λαχείο :P). Οπότε δεν τον συμφέρει να του φύγω, παρά μόνο να εξομαλύνει την κατάσταση. Εξάλλου δεν δουλεύουμε 8ωρο μαζί με αυτήν, έχουμε διαφορετικές βάρδιες. Άρα υποθέτω οτι για κάποιες μέρες θα ησυχάσει το κεφάλι μου απο δαύτην.

Λοιπόν, όσο για το δώρο κάτι βρήκα αλλά είμαι σε δίλημμα. 

Αυτό

ή αυτό?

Νομίζω οτι τα στρασσάκια είναι λίγο υπερβολή, να διαλέξω το διακριτικό το πάνω, μην την σοκάρω κιόλας τη θεούσα.

S.W.A.G.

Η τελευταία (και χειρότερη κατά τη γνώμη μου) καγκουριά για τον φετινό χρόνο βρίσκεται στον όρο s.w.a.g., το οποίο είναι αρκτικόλεξο κ αναλύεται στη φράση Secretly We Are Gay. Οπότε λοιπόν ο κάθε δήθεν χιπστερο-μπετόβλακας για να πουλήσει λίγο μούρη για τον εαυτό του ή την τρώγλη στην οποία τυχαίνει να -νομίζει οτι- δουλεύει, κάνει κατάχρηση του όρου άνευ αδείας και μας τα κάνει ΝΑ με το συμπάθειο. Τι swag ρε βλήτα? Το είχατε και στο χωριό σας? Ε ρε jumbo που σας χρειάζεται.

Ειδικά άμα βλέπω οργανωμένα events στο φεις που τιτλοφορούνται ως "the real swag party" ή "swag is here" ή ό,τι άλλο, ειδικά εδώ στην μικρή επαρχιακή μου πόλη, μου έρχεται να κάνω εμετό απο την αηδία. Ναι, ναι. Κάθε φορά που γίνεται ένα τέτοιο πάρτυ, κάπου αλλού μερικοί real swags την παίζουν βλέποντας τσόντες της Sasha Grey.

Το πλέον ηλιθιότερο όμως είναι αυτή η υποκρισία των ανθρώπων. Αν τους ρωτήσεις την άποψή τους περί της ομοφυλοφιλίας, όλοι θα το παίξουν υπεράνω και έτσι κ αλλιώς κ αλλιώτικα, ενώ στο φινάλε οι περισσότεροι απο αυτούς είναι και οι πρώτες κατίνες όσον αφορά τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων. Γιατί απ 'όσο ξέρω στην Ελλάδα παραμένει ταμπού αυτό το θέμα κ ούτε πρόκειται να απενοχοποιηθεί σύντομα.

Άρα λοιπόν γιατί να χρησιμοποιούν μια έννοια που την υπόσταση αυτής την κατακρίνουν? Είναι θέμα μάρκετινγκ όλα, φυσικά κ γιατί ακουστικά αφήνει ένα ωραίο "γαργαλητό" στα αυτιά του κάθε ποζερά, αυτό. Ουστ ρε ζώα.

Να, γι' αυτό θα καταστραφούμε σε 3 μέρες και πολύ θα το χαρώ. Αϊ σιχτίρ. 

P.S. Κανονικά την παρασκευή πρέπει να κάνει καμιά διακοπή ρεύματος και νερού και ίντερνετ για κάνα 3ωρο, να πέσουν ταυτόχρονα και οι τηλεφωνικές γραμμές, έτσι να κλάσουν μέντες μερικοί μερικοί... 

C'est la vie..

Εντάξει, πέρασαν τα μεσάνυχτα (κατά πολύ) και είναι η ώρα μου τώρα. Εγώ, οι νυχτερίδες, τα φαντάσματα και οι βρικόλακες. Ποτέ μέχρι τώρα δεν ήμουν πρωινός τύπος και ειλικρινά πιστεύω ότι δεν πρόκειται να το συνηθίσω κιόλας το πρωινό ξύπνημα. Μου είναι κομματάκι δύσκολο βέβαια γιατί πρέπει να συγχρονίζομαι με όλο τον υπόλοιπο κόσμο μιας κ αυτός είναι ρυθμισμένος σε ημερήσιο χρονοδιάγραμμα. Αλλά δεν βαριέσαι, απολαμβάνω κάτι που αυτοί χάνουν κ δεν το ξέρουν.. την απόλυτη ησυχία. Χωρίς την παραμικρή ενόχληση, αισθάνομαι το μυαλό μου σε απίστευτη εγρήγορση. Ακόμα και τις μέρες που είμαι κουρασμένη, έχω καλύτερη διαύγεια το βράδυ.

Οπότε είπα να κάνω έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς, προσπαθώ να σκεφτώ 3 σημαντικά πράγματα που έκανα ή μου συνέβησαν ή εξελίχθηκαν γενικά κατά τη διάρκειά του. Κανένα, απολύτως κανένα. Ε, όχι. Τι πράγματα είναι αυτά? Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν μπορώ να δεχτώ το οτι όσο γρήγορα μου φάνηκε οτι πέρασε γενικά η χρονιά, τόσο αργά κυλάει ο χρόνος σε κάποια πράγματα. Not fair at all. Αντ' αυτού, ήταν η χρονιά της προσμονής. Φέτος περίμενα να έχω τελειώσει με το πολυπόθητο πτυχίο μου κ να έχω ορκιστεί, (συγκεκριμένα χθές). Περίμενα πως ο άνθρωπος με τον οποίο δάγκωσα την λαμαρίνα δεν θα μου φερόταν τόσο μαλακισμένα στο φινάλε. Και ύστερα, περίμενα οτι θα έκανα κάτι διαφορετικό φεύγοντας απο την πόλη των σπουδών μου. 

Και ύστερα έρχεται η απορία. Ποιός φταίει για αυτά? Εγώ, δηλαδή οι επιλογές μου, ή η τάνα η τύχη μου και οι συγκυρίες? Θέλω να πιστεύω οτι είναι ένας συνδυασμός των δύο, με προτεραιότητα των συγκυριών (γαμώ την τύχη μου). Θέλω να πω δηλαδή οτι υπο διαφορετικές συγκυρίες, και οι επιλογές μου θα ήταν διαφορετικές. Anyway, το αποτέλεσμα είναι που μετράει γιατί με αυτό συνεχίζω να πορεύομαι. 

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? Μπορεί να μην κάνω πράγματα που σκεφτόμουν έτσι όπως τα ήθελα μετά την πρακτική, αλλά τουλάχιστον κάνω κάτι και δεν με τρώει η μαρμάγκα. Δεύτερον, έχω βάλει ώς πρώτη προτεραιότητα για το '13 την ορκωμοσία, για πολλούς λόγους εκτός απο τους προφανείς. Και τέλος το οτι έχω γίνει ο χειρότερος μου εαυτός στα γκομενικά, κοινώς μεγάλη bitch. Ήταν που ήταν το κλήμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος εν ολίγοις.

Εννοείται οτι κανείς δεν θέλει την αποτυχία και τα σχετικά. Δεν με πειράζει όμως αυτό, δεν ζήτησα να μου έρχονται τα πάντα εύκολα και προσωπικά ξέρω πως όλα είναι στο παιχνίδι. Αλλά το να τρώς το ένα fail μετά το άλλο, πάει πολύ. Mais, c'est la vie, τι να κάνουμε..

Η καταστροφή του κόσμου

Δυστυχώς δεν είναι οτι στις 21/12 θα καταστραφεί ο πλανήτης, η καταστροφή είναι οτι θα συνεχίσει να υπάρχει έτσι όπως είναι σήμερα οδεύοντας προς το χειρότερο φυσικά. Αλλά άντε τώρα να πείσεις τους ηλίθιους οτι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Που μεταξύ μας, ακόμα και να γίνει κάτι, μην ανησυχείτε καθόλου αγαπητοί ηλίθιοι κ πανηλίθιοι, εσείς κ οι κατσαρίδες δεν πρόκειται να πάθετε τίποτα απολύτως. Σας προστατεύει η φύση σας. Επειδή όμως μου αρέσει να μετράω αντίστροφα, 8 μέρες μέχρι το τέλος. Γατάκια νιάου. 

Συγχίστηκα τώρα, πάω να ζαχαροπλάσω brownies. Τα υπόλοιπα μετά, αν δεν βαριέμαι.

Τι σου είναι η ψυχολογία.

Η ψυχολογία είναι ένα τεράστιο ζήτημα για μένα προσωπικά, αν δεν την έχω τουλάχιστον καλή τότε καθίσταμαι ανίκανη να σηκωθώ απο το κρεβάτι, όπως καλή ώρα τώρα. Το θέμα είναι οτι μπορεί να χαλάσει με το παραμικρό κ φτιάχνει δύσκολα κατά περιπτώσεις.

Well, για να μην τα μπερδέψουμε, άλλο το να νιώθεις ευγνώμων που είσαι σε πλεονεκτικότερη θέση απο εκατομμύρια συνανθρώπους σου που δεν έχουν ούτε τα βασικά ενώ εσύ γράφεις τον πόνο σου σε blog στο internet, και άλλο το να είσαι σκατά ψυχολογικά. Μπορώ να είμαι κ τα δύο ταυτόχρονα, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

Είναι κάτι στιγμές που όλα μου φταίνε και εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ, σαν να είμαι σε offline mode, όπως στο τσατ του φεις όταν δεν γουστάρω να μου μιλάει κανείς. (Βασικά θα ήταν πολύ πρακτικό κάτι τέτοιο, εκτός απο υποχθόνιο τώρα που το ξανασκέφτομαι.) Μου φταίει ο καιρός που είναι άθλιος, μου φταίει το οτι είμαι εδώ που είμαι κ δεν μπορώ να κάνω πολλά απο τα πράγματα που θέλω, μου φταίει το οτι για να έχω δικά μου -λίγα- χρήματα πρέπει να κάνω πράγματα που φθείρουν τις πραγματικές μου ικανότητες κ το μυαλό μου και να υποχρεώνομαι να μου τη λέει ο καθένας που τυχαίνει να δουλεύει πρίν απο μένα επειδή "έτσι". Σιγά τον πολυέλαιο μάγκες, μην τον βαρέσετε καμιά ξώφαλτση με τη μύτη ή το καλάμι σας. Φυσικά η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Μ' αυτά και μ'αυτά καταλήγω να ψάχνω τα κέφια μου στο πάτωμα χωρίς επιτυχία. 

Το να παριστάνεις οτι δεν τρέχει τίποτα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να το πιστέψεις στο 100% εσύ ο ίδιος. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάω σαν τον τζόκερ για να αποφύγω τις ερωτήσεις αλλά κ γιατί δεν γουστάρω να δείχνω τι μου συμβαίνει. Πάντως απορώ γιατί δεν έχω πάρει ακόμα Όσκαρ για την ερμηνεία μου στους ρόλους που παίζω. 

Anyway, κάπου έπρεπε να βγάλω τη μαυρίλα μου κ εγώ οπότε αποφάσισα να εκτονωθώ εδώ. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει το μυθιστόρημα του Oscar Wilde "το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ". Ο ήρωας του μυθιστορήματος επιθυμούσε αιώνια νιότη και το πορτραίτο του να γερνάει αντί γι' αυτόν. Το ίδιο κ εγώ, προτιμώ να μαυρίζει μια άλλη εικόνα του εαυτού μου και η δική μου φυσική υπόσταση και ψυχολογία κυρίως να διατηρείται ακμαιότατη.. Γίνεται?

brainstorming

Κατ'αρχήν, άν κ λίγο καθυστερημένα, happy birthday to my blog, που έκλεισε τον ένα του χρόνο, και τον μοναδικό κατά πάσα πιθανότατα, γιατί βλέπω ότι δεν τραβάει η ομάδα τελικά. Δεν έχω ασχοληθεί όπως θα ήθελα, είτε γιατί ανα περιόδους βαριέμαι και δεν μπορώ να αποδώσω, είτε γιατί όταν έχω τη διάθεση και τον απαραίτητο οίστρο, δεν έχω χρόνο. Anyway, θα το κρατήσω προς το παρόν ανοιχτό κ βλέπω μετά.. 

Έχω μια απορία. Αλλάζει τελικά ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου η όχι? Εγώ προσωπικά πιστεύω πως όχι, κ αν κατά τύχη συμβεί καμιά αλλαγή αυτή θα είναι προς το χειρότερο. Και δεν εννοώ την συμπεριφορά, γιατί ναι, αυτή αλλάζει κατά καιρούς και περιστάσεις. 

Τελικά δεν αντιπαθώ μόνο τους ηλίθιους αλλά και τους κομπλεξικούς, που Ω! τι σύμπτωση, πολλές φορές τυχαίνει να συνυπάρχουν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά στο ίδιο άτομο. Υπό κανονικές συνθήκες τον κομπλεξισμό τον αγνοώ παντελώς, αλλά είναι αυτή η ηλιθιότητα που θέλει να κρυφτεί αλλά η ανάγκη αυτοπροβολής δεν την αφήνει. Seriously, έχετε δεί κανέναν ηλίθιο να πτοείται? Ή να είναι χαμηλών τόνων? Εγώ όχι.

Πρίν λίγες μέρες ήταν κ τα γενέθλιά μου επίσης. Πιο καταθλιπτικά γενέθλια δεν έχω περάσει ποτέ μέχρι τώρα, κ αυτό όχι γιατί έγινα +1, αλλά γιατί αισθανόμουν λες κ ήμουν δεμένη χειροπόδαρα κ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Σε κάποια φάση αισθάνθηκα οτι πνίγομαι, οτι ασφυκτιούσα. Anyway, πάει πέρασε. Ελπίζω να μην μου ξανασυμβεί, ειδικά τέτοια μέρα..

Έχει αρχίσει αυτό το ψοφόκρυο κ δεν το αντέχω, θέλω ζέστη και καλοκαίρι.. Λοιπόν, καληνύχτα σας.

P.S. Είπα να αλλάξω λίγο το φόντο σε κάτι πιο μώβ και μονόχρωμο. Οπότε θυμήθηκα ένα ανέκδοτο που έλεγε στο τέλος: "όταν δεν πήγαινε καλά το μπουρδέλο αλλάζαμε τις πουτάνες, όχι τις κουρτίνες". Well, too bad that I can't change me, so I changed the curtains. :P

Η φάση είναι ψάξιμο

Ψάχνω και ψάχνομαι αυτό το διάστημα, σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα θέματα. Καλά, γενικά το έχω αυτό αλλά τώρα ακόμη περισσότερο. Είμαι σε μια περίεργη φάση, αλλά παραδόξως τη γουστάρω, γιατί δεν μου αρέσει να επαναπαύομαι. Αφού άλλαξα παραστάσεις, ξεκουράστηκα και έκανα ένα reset στον εγκέφαλό μου, άρχισα να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω απο εδώ κ πέρα. Τα νέα βέβαια δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, δεδομένου οτι αυτά που θα ήθελα να κάνω δυστυχώς απαιτούν λεφτά που δεν είμαι σε θέση να διαθέσω, οπότε προχωράω στο plan B που λέει πως μπορώ να βγάλω χρήματα για να πραγματοποιήσω αυτά που γουστάρω. Δεδομένου όμως οτι κ εγώ ζω στην Ελλάδα και τα πράγματα πηγαίνουν απο το κακό στο χειρότερο, άρα δεν παίζει να βγάλω λεφτά άμεσα, οπότε το plan B μου πάει στα αζήτητα. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα, όπου όλα γύρω μου γυρίζουν με απίστευτη ταχύτητα και εγώ κάπου στη μέση, στάσιμη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. 

Ευτυχώς υπάρχει και το plan C, που μου υπαγορεύει να βρώ μια καινούρια ιδέα. Ψάχνω να βρώ κάτι, μια μικρή λεπτομέρεια, πάνω στην οποία θέλω να εξαντλήσω όλο μου τον εαυτό. Θέλω μια λέξη, να αποτελέσει το έναυσμα στην καινούρια μου ιδέα. Θα τη βρώ που θα μου πάει. I feel like I'm *this* close to it!

Αισθάνομαι οτι θέλω να φύγω και να ξεφύγω απο τα στενά πλαίσια στα οποία βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και πιο συγκεκριμένα θέλω να ξεφύγω απο την ηλίθια ελληνική νοοτροπία, η οποία με χτυπάει στα νεύρα συνεχώς. Αν είχα τη δυνατότητα να σηκωθώ να φύγω για την άλλη άκρη του κόσμου σήμερα, θα έφευγα χθές κιόλας. Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα που δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, άμεσα τουλάχιστον. Πάντα είχα τάσεις φυγής, αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει. 

Τίποτα, δεν μπορώ και δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα άλλο, σκέτο χάσιμο χρόνου. Θέλω μια καλή ιδέα να προχωρήσω, χρειάζομαι λίγη -ή πολλή- έμπνευση. Αρκετά χαράμισα χρόνο και φαιά ουσία σε πράγματα δευτερεύουσας (ή και τριτοτεταρτεύουσας) σημασίας. Αισθάνομαι σαν να έχω ξυπνήσει απο λήθαργο και προσπαθώ να προλάβω όλα όσα έχασα, να μαζέψω τα ασυμμάζευτα, να ξεσπάσω και να βρώ τον χαμένο μου εαυτό. Μέχρι στιγμής πάντως μια χαρά τα πάω, φτού μου μην με ματιάσω δηλαδή. 

Ένα πρωί ίδιο με τα άλλα

Σήμερα το πρωί Πρίν απο λίγο ξύπνησα με φιλοσοφική διάθεση, και αφού έφτιαξα την απαραίτητη κανάτα ζεστού και λαχταριστού καφέ, ετοιμάστηκα ψυχολογικά να ανοίξω το pc παιδί μου και να ενημερωθώ με τα τελευταία επεισόδια του "bullshiting στο facebook". Όπως κάνω scroll down στην αρχική μου και βλέποντας τα πόστ των φίλων του κάθε άσχετου μονολογώ διάφορα, όπως:
-αδιάφορο (x200)
-δεν με νοιάζει, πρόβλημά σου
-ας πρόσεχες 
-looool
-αϊ μωρή ψωνάρα
-είσαι τόσο τσόλι η μπορείς κ άλλο?
-στίχοι απο τραγούδι
-inside joke? γράψτε σχόλια να καταλάβουμε κ εμείς τι παίζει
-θες γιατρό (ή έναν παπά να σε διαβάσει)
-μμ, ωραία φωτό/τραγούδι/στάτους (like εννοείται..)
-γατάκι.. κάνε νιάου
-ιιιου, μπλιάχ
-τι ηλίθιος/α
-ok

Αυτά και δεν νομίζω να ξέχασα τίποτα. Μου αρέσει να κάνω τον παρατηρητή στους γύρω μου, με βοηθάει να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους, ακόμα και τους ηλίθιους. Πως σκέφτονται, πως συμπεριφέρονται και τα σχετικά. Όλα αυτά βέβαια μήπως κ καταφέρω να συνηθίσω στην ιδέα οτι υπάρχουν και αυτοί, και στην τελική, μήπως και χαλαρώσω επιτέλους. Χα, τι νομίσατε, οτι όλη η παρατήρηση και τα συμπεράσματα είναι γι'αυτούς? Για την πάρτη μου εννοείται και μόνο... Απορώ πως σας πέρασε κάτι τέτοιο απο το μυαλό, δεν είμαι φιλανθρωπικό ίδρυμα! 

Απλά είναι μερικές στιγμές που αισθάνομαι σαν .....alien. Απο άλλο πλανήτη τελείως. Είναι αρκετές οι φορές που θα προτιμούσα να είμαι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους, αλλά όταν το προσπαθώ αισθάνομαι τελείως έξω απο τα νερά μου οπότε I'm going back to normal again. Με κουράζει όμως αυτό το πήγαινε-έλα πάρα πολύ. Αν είμαι alien πάντως, να στείλω μήνυμα να έρθουν να με μαζέψουν οι δικοί μου, μου την έχει βαρέσει εδωπέρα. Αν δεν είμαι, νομίζω οτι χρειάζομαι έναν δικηγόρο για φίλο.

Γάμοι και βαφτίσια

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι μυστήριο. Συνέχεια μαθαίνω νέα για το ποιός/α παντρεύτηκε, ποιός/α είναι να παντρευτεί και ποιός/α να αρραβωνιάστηκε ή βαφτίζει απο τον ευρύτερο κοινωνικό μου κύκλο και παθαίνω ένα σοκ, ή δύο, δεν είμαι σίγουρη. Αρχικά αναρωτιέμαι "ποιός/ποιά καημένος/η" και δευτερευόντως πέφτουν τα στοιχήματα περί του χρόνου διάρκειας του γάμου. Καφρίλες, αλλά εγώ φταίω? Αυτοί άρχισαν πρώτοι. :Ρ

Τι να πεί κανείς, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και για να προλάβω τις μπηχτές, όχι, δεν τραβάω κανένα απολύτως ζόρι και δεν με πιάνει καμία ζήλια περί αυτών των γεγονότων. Ίσα ίσα, μπράβο και με γεια τους με χαρά τους. Βλέποντας αυτά σκέφτομαι πως αφού παντρεύτηκαν αυτές/αυτοί, τότε στάνταρ θα θέλει να έρθει και η δική μου η σειρά να μοιράσω κόλλυβα. Εχμ, κουφέτα ήθελα να πω. Αν κ δεν βιάζομαι, έχουμε μέλλον ακόμα. Κάτσε να βρούμε έναν άντρα της προκοπής μέσα σε τόσους καστράτους και βλέπουμε τα διαδικαστικά μετά, που είναι οι λεπτομέρειες στο όλο ζητούμενο. Αλλιώς γιατί να την κάνεις την μαλακία? Απλά για να πείς στη γειτονιά οτι παντρεύτηκες κ δεν έμεινες στο ράφι και οτι έβαλες νυφικό? Ντύσου νύφη μια μέρα ή κάθε μέρα στις απόκριες, να σου φύγει το άχτι.

Ειδικά με τόσα που βλέπω καθημερινά, λέω ευτυχώς που το σκέφτομαι έτσι το θέμα και δεν την πάτησα μέχρι τώρα. Γιατί όταν είσαι μικρός μπορείς να κάνεις πολλές μαλακίες, οπότε πάλι καλά. Νομίζω όμως οτι πρέπει να το έχεις και στο dna σου αυτό λίγο αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Πχ, τα κοριτσάκια όταν είναι μικρά λένε οτι ονειρεύονται το νυφικό και την εκκλησία. Εγώ πάλι δεν το είχα καθόλου ούτε τότε. Με έβλεπα να φοράω ένα navy blue ταγιεράκι με ψηλοτάκουνες γόβες, να αγορεύω σε ένα meeting. Μόλις τελείωνα την ονειροπόληση πήγαινα να παίξω με τους φίλους μου τα αγόρια, γιατί οι συμμαθήτριες μου είχαν να παντρέψουν την Barbie με τον Jon Jon στα διαλείμματα και τους χαλούσα το μυστήριο.

Ακόμα και όλη η διαδικασία ενός γάμου είναι ένα σκέτο FAIL. Οι μόνοι που θα πρέπει να το απολαμβάνουν είναι αυτοί που τραβάνε το περισσότερο ζόρι στην τελική με όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οπότε τι, στήνεις ένα πανηγύρι και σκάς ένα σωρό λεφτά μόνο κ μόνο για να διασκεδάσεις τους καλεσμένους σου? Έλεος και πολυέλαιος δηλαδή. Για να μην πω τί γίνεται κατά τη διάρκεια ενός γάμου. Η υποκρισία και η κατινιά σε όλο της το μεγαλείο. Δύο πράγματα που μισώ θανάσιμα (μετά την ηλιθιότητα βεβαίως). Βλέπω κ μερικούς που συγκινούνται και κλαίνε κιόλας. Αηδία σκέτη, και αυτό και τα σάλια των γιαγιάδων που σε τραβολογάνε μόνο κ μόνο για να σου ευχηθούν. Γιαγιάδες και μάγισσες όλου του κόσμου ενωθείτε, ευχηθείτε μου να πετύχω ένα λόττο ή ένα τζόκερ, είναι πιο ΕΥΚΟΛΟ και πιο ΧΡΗΣΙΜΟ. Και εσύ σύμπαν ακούς? Ακούω να λές και συνωμότησε και λίγο επιτέλους υπέρ μου, μην ξέρεις μόνο να μου γαμάς το είναι με ηλιθιότητες.

Ώρες ώρες...

Απορώ με μερικούς, πως είναι δυνατόν να είναι έτσι όπως είναι και να μήν κάνουν το παραμικρό για να αλλάξουν συμπεριφορές, πεποιθήσεις, νοοτροπία, ό,τι άλλο χρειάζεται σουλούπωμα και γενικότερα απο ανάποδα γαμώτα να γίνουν έστω πλάγια. Λίγο πλάγια, δεν ζήτησε κανείς στροφή 180 μοιρών, just one step at a time. Προσωπικά αυτό που με χαλάει και μπορεί να με φτάσει στα άκρα είναι η ανθρώπινη βλακεία, σε οποιαδήποτε μορφή της. Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, κάποιοι έχουν παραμείνει στο στάδιο της αμοιβάδας. Και άντε, πες εγώ συγκρατούμαι η καημένη, αλλά όταν με προκαλούν πόσο να αντέξω? Ε? Πόσο? 

Το τελευταίο κρούσμα απύθμενης ηλιθιότητας, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και αυτό του διευθυντή, είναι ένας υπάλληλος στο χώρο της πρακτικής μου. Δύο λέξεις μου έρχονται στο μυαλό σαν περιγραφή του τύπου: "ελεεινός και ανεκδιήγητος". Δώστε μου δύο σειρές χρόνο για την περιγραφή του μαλάκα. Έχει σχετικά υπεύθυνο πόστο, δεν έχει θέση προϊσταμένου, παντρεμένος, τα 40 τα έχει πατημένα και δεν είναι εμφανίσιμος ή έστω γοητευτικός. Βέβαια το τελευταίο είναι μάλλον υποκειμενικό, γιατί το τι κάνει κούκου στον καθένα σχετικά με κάποιον άλλο είναι πολύ διαφορετικό απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Όσο για την συμπεριφορά του τις περισσότερες φορές, είναι ελεεινή και χυδαία, χωρίς να του έχει δοθεί κάποιο δικαίωμα.

Το λοιπόν, στα παρακάτω. Πολλές φορές αναγκάζομαι να "συνεργάζομαι" μαζί του, για κάποια λεπτά (ευτυχώς, γιατί αν ήταν για παραπάνω θα με είχαν κάνει διάσημη οι εφημερίδες ως τώρα) και αυτός αντί να έχει το μυαλό του στη δουλειά, σκέφτεται πως θα μου χωθεί και πόσες χυδαιότητες θα ξεστομίσει και καλά μεταξύ σοβαρού κ αστείου. Έλεος δηλαδή, μου έμαθε και να εκφράζεται στην γραμμή μεταξύ σοβαρού κ αστείου ο ηλίθιος. Δεν έχει ίχνος χιούμορ και η ηλιθιότητα του σπάει τα ρεκόρ αρνητικού IQ. Να πω οτι έδωσα δικαιώματα, οπότε τώρα τα ακούω? Όχι, όχι. Δεν πίστευα ποτέ μου οτι θα συναντούσα άνθρωπο τον οποίο θα ειρωνευόμουν και θα προσέβαλα κατ'εξακολούθηση, και αυτός αντί να ενοχλείται έστω, αντιθέτως να χαίρεται κιόλας. Τον έχω κάνει ρόμπα floral&unbuttoned τόσες φορές, και αυτός εκεί, παίρνει ένα ηλίθιο ύφος λες και μόλις του κάνανε τα γούστα δύο δίμετρες γκομενάρες. Εκείνη την ώρα το μόνο που θέλω είναι να πάρω δύο στυλό κ να του τα καρφώσω στα μάτια. Είτε εναλλακτικά να μπήξω τις νυχάρες μου στο δέρμα του κ να τον γδάρω ζωντανό. Ο μόνος λόγος που δεν κάνω τίποτα απο τα προηγούμενα είναι γιατί θα πρέπει μετά να τον πληρώνω και για άνθρωπο τον πανύβλακα.

Απορώ και με μένα όμως. Πρέπει να αρχίσω να το ψάχνω μήπως έχω καμιά συγγένεια με το μητσοτακέικο, με τόση γκαντεμιά που με δέρνει ώρες ώρες. 

Ο μονόλογος

Πρέπει να μιλήσω γιατί αλλιώς θα σκάσω. Προφανώς όμως πρέπει να πληκτρολογήσω κιόλας αυτά που λέω, για να βγεί κ το κείμενο, γιατί αλλιώς δώρο άδωρο ο μονόλογος. Αν κ περισσότερο για μουνόλογος μου κάνει βέβαια, απο τη στιγμή που τον -λόγο μου τον δημιουργεί ένα "μουνί", το οποίο δεν χρήζει ιδιαίτερης μνείας στο ιερό μου blog, αλλά μου έχει τεντώσει τόσο πολύ τα νεύρα που άνετα παίζεις κιθάρα με αυτά. Ηλεκτρική κιόλας, γιατί μ' αρέσει πιο πολύ ο ήχος.

Απο τη μέρα που άρχισα την πρακτική μου εδώ κ 4,5 μήνες περίπου, ο διευθυντής (το μουνί που λέγαμε), έχει ανάγει σε σκοπό της ζωής του να μου κάνει σπαστικά κ παρατηρήσεις όλη την ώρα, κ το κυριότερο να χώνει τη μύτη του παντού κ να φυτρώνει χωρίς να τον σπέρνουν. Κατά βάση αυτά θέλει να τα κάνει παντού, γιατί σε όλους τους υπαλλήλους έχει να κάνει απο μια ηλίθια παρατήρηση, αλλά ως ο πιο αδύναμος κρίκος εκεί, σε μένα τον παίρνει περισσότερο (ας πούμε). Για να μήν θυμηθώ κ τις μαλακίες που λέει πίσω απο την πλάτη μου. Ευτυχώς που έχω άλλο 1,5 μήνα μόνο κ τέλος, γιατί ποιά μέρα θα τον πάρει ο διάολος κ θα τον σηκώσει δεν ξέρω. 

Φυσικά κ θα τα ακούσει, έχω σχέδιο προμελετημένο. Δεν πρόκειται αυτό να περάσει έτσι, γιατί είμαι ανεκτικό κ καλό άτομο, μέχρι να μου πατήσουν την ουρά μου. Άπαξ κ έκανε ο οποιοσδήποτε το λάθος να μου την πατήσει, απο γατί γίνομαι τίγρης με νύχια κ με δόντια. Κ ας μην μου φαίνεται κ τόσο αυτό, είμαι το φαινόμενο που απατάει. 

Δεν μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο, γιατί να υπάρχει τόση ηλιθιότητα στον κόσμο και τόσο πολύ κόμπλεξ? Γιατί ο συγκεκριμένος πάσχει κ απο τα δύο, στη συμπεριφορά είναι ηλίθιος και έχει κόμπλεξ ανωτερότητας με την πάρτη του. Ok whatever. Εμένα όμως δεν με νοιάζει τίποτα απο τα δύο, δικά του προβλήματα είναι αυτά κ δεν κάνω τον ψυχαναλυτή κανενός. Δεν μπήκα ποτέ σε διαδικασία σύγκρισης μαζί του ώστε να τον προκαλέσω, το μόνο που ήθελα κ θέλω είναι να κάνω απλά τη δουλειά μου, να ολοκληρώσω το στάδιο της πρακτικής μου κ να φεύγω απο εδωπέρα. Α στα διάλο πια, τα νεύρα μου γαμώ τη τύχη μου γαμώ..!!! 

Refresh

Στην αρχή ο τίτλος ήταν "αποτοξίνωση", δεδομένου ότι χθές έβαλα σε εφαρμογή το plan A, το οποίο είναι μια προσπάθεια να κόψω το facebook. Δεν ξέρω κατά πόσον θα τα καταφέρω, ή -έστω τελικά- με το plan B, άν το πρώτο αποτύχει, να ελαττώσω στο ελάχιστο την ώρα που περνάω εκεί με τους δήθεν φίλους μου. Και ναι λοιπόν, πιστεύω στη μετά log out ζωή... 

Τα έχω πάρει στο κρανίο, δεν έχω υπάρξει πιο θυμωμένη απ' οτι είμαι τώρα. Οι λόγοι πολλοί, κυρίως όμως με απασχολεί η κακοδιαχείριση του χρόνου μου. Έχω αφιερώσει τόσες πολλές ώρες εκεί, που αν τις είχα αφιερώσει κάπου αλλού, πχ στη σχολή μου, τώρα θα είχα μόνο 10αρια και πολύ άνετα μάλιστα, μιάς κ ήδη έχω καλούς βαθμούς και καλό μ.ο.. 

Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο με το συγκεκριμένο θέμα είναι πως δεν άξιζε ούτε στο ελάχιστο αυτή η σπατάλη χρόνου σε κάτι τόσο άχρηστο, και το συνειδητοποιώ 2,5 χρόνια μετά αυτό. Γιατί μου πήρε τόσο πολύ? Τόσος χαμένος χρόνος και τόση φαιά ουσία καμμένη άδικα! Αν ήταν εργατοώρες πάνω σε επιστημονικά πειράματα αστροφυσικής, θα είχα κερδίσει 3 Νόμπελ και θα έκανα βουτιές στο χρυσάφι μου σαν δεύτερος Scrooge Mc Duck. Θέλω να βάλω τα κλάματα απο τα νεύρα μου μήπως κ ηρεμήσω. Αλλά μπα.. 

Ο λόγος που ο τίτλος είναι το "refresh", είναι επειδή δεν πρόκειται για κάποια αλλαγή στάσης, άποψης, νοοτροπίας ή χαρακτήρα, είναι απλά μια ανακατεύθυνση στην καθημερινότητα μου, που περιλαμβάνει και μερικά ακόμη μικροπράγματα εκτός απο το facebook. Τόσο απλά. 

Έστω όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε? ;)

Facebook session 4

Αυτό το πράγμα με τις αλλαγές κάθε τρείς κ λίγο στο facebook, δεν μπορώ να το καταλάβω.. Άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν οι τεχνικοί τους πια? Το χειρότερο μου είναι οι μεγάλες αλλαγές, όπως πχ το timeline, το οποίο αν και το έχω μοστράρει απο το Δεκέμβριο, τώρα θυμήθηκα οτι με ενοχλεί. Αργώ αλλά τα καταφέρνω που λένε.. :Ρ Βασικά δεν είναι οτι με πειράζει η αλλαγή αυτή καθαυτή, όσο η κακογουστιά του πράγματος στις αλλαγές αυτές.

Άθλιο αισθητικά το καινούριο προφίλ, άθλιο.. Ότι ποστ κάνεις βρίσκεται μέσα σε ένα πλαίσιο, με αποτέλεσμα το προφίλ να είναι γεμάτο κουτάκια δεξιά αριστερά. Σχεδόν χάνεσαι κοιτώντας τα πόστ. Δεν τα βλέπεις με τη σειρά που δημοσιοποιήθηκαν το ένα πάνω απο το άλλο, και το πιο εκνευριστικό είναι οτι δεν εμφανίζει όλα τα δημοσιοποιημένα προσωπικά σου στοιχεία κάτω απο τη φωτό, ούτε τα άτομα που έχεις ορίσει ως "οικογένεια". Τώρα θα μου πεις, και η άλλη βλακεία με τα 12χρονα που έχουν απο 20 "αδέρφια"/ "ξαδέρφια"/ "μάνες"/ "πατεράδες", δεν γίνεται να εμφανίζεται εκεί πάνω, αλλά τέσπα, μια μέση λύση βρε Mark δηλαδή!

Το μόνο θετικό με το οποίο ενθουσιάστηκα στην τελευταία αλλαγή, είναι η θέση για φωτογραφία εξωφύλλου πάνω πάνω. Εκεί ο καθένας/μια μπορεί να βάλει ό,τι μα ό,τι φωτό θέλει, αρκεί να είναι πάνω απο 300 pixels μήκος. Έχω ξεπατώσει τις φωτογραφίες όλου του internet για να τις αλλάζω κάθε μέρα. Πλάκα πλάκα έχω φτιάξει ένα ωραίο albumακι που το βλέπω κ χαίρομαι. Το "αρνητικό" όμως του μοναδικού θετικού, είναι ότι μερικοί, ή μάλλον καλύτερα, μερικές ψωνάρες ανεξαρτήτως φύλου (κυρίως όμως γυναίκες), κάνουν κατάχρηση αυτού του χώρου για να βάζουν φωτό τη μάπα τους (ξανά), ή τα βυζιά τους με φόντο παραλία, ή καμιά άλλη ποζεριά. 

Πόσο έλεος είστε δηλαδή ρε? Ήρθε το καλοκαίρι, και βγήκαν τα ψώνια απο τις σακούλες και τα ράφια του χειμώνα.. Άμα θέλω να δω τη μάπα σου, τη βλέπω και στη φωτό του προφίλ σου, που μάντεψε, γι' αυτό υπάρχει εκεί αυτή θέση, για να βλέπουμε τη φάτσα σου. Όχι όμως να τη βλέπω ταυτόχρονα και στις δυο θέσεις, πάει πολύ. Διάλεξε μία θέση απο τις δύο. Μετά κ καλά τις φωτογραφίες προφίλ τις έχουμε ρυθμισμένες να τις βλέπουν μόνο φίλοι, αλλά το εξώφυλλό μας είναι τίγκα απο "αυθόρμητα" ενσταντανέ, κοντινές σε πρόσωπο, βυζιά και παραλία/ χέστρες στο βάθος. Άσε κ τίποτα κρυφό, να μην το ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι βαριεστημένοι του fb. Λίγη ιδιωτικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

"Πολύ μακιγιάζ και λίγα ρούχα, αποτελούν πάντα ένα αλάνθαστο σημάδι απελπισίας σε μια γυναίκα." Τάδε έφη ο Oscar Wilde, και δεν έχει άδικο ο άνθρωπος, στο λέω εγώ. Πού να ζούσε και σε αυτήν την εποχή, θα είχε αγανακτήσει ο δόλιος. Αυτά προς το παρόν. 

3 ευχές

Αυτή η ζέστη δεν παλεύεται με τίποτα.. και τα παράθυρα έχω ανοιχτά, και τον κρύο μου τον καφέ τον πίνω, και το παιδί μου κοντεύει να σκάσει γενικώς και με ζεσταίνει χειρότερα έτσι που ακουμπάει στα πόδια μου.. Τα πάντα είναι ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή, γιατί αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα σε σύγκριση με αυτά που έχω να κάνω απέχει έτη φωτός το ένα απο το άλλο. 

Μα τι ζητάω..? Τίποτα το σπουδαίο, μια ξαπλώστρα σε μια ήσυχη παραλία, το παιδί με wifi και ένα καφεδάκι περιποιημένο. Φέτος το καλοκαίρι όμως ούτε κατά προσέγγιση το συγκεκριμένο σενάριο, με τόσα που έχω στο πρόγραμμα. Anyway, επειδή δεν θέλω να τα σκέφτομαι κ να συγχίζομαι και να πάει ολόκληρο πόστ έτσι, κλείνω τον μονόλογο του Βασιλάκη Καΐλα εδώ. 

Προηγουμένως παρατήρησα οτι η τελευταία ανάρτησή μου ήταν στις 19 Μαΐου και οτι ανά μήνα το τελευταίο διάστημα έχω απο μια μόνο ανάρτηση. Απαράδεκτο θα μου πεις, γιατί διάθεση έχω, αφορμές έχω, χρόνο δεν έχω για να κάτσω να γράψω.. εδώ δεν προλαβαίνω να κάνω άλλα βασικότερα πράγματα, πόσο μάλλον να γράφω κιόλας. Δεν είχα εγώ αυτά τα όνειρα κ τις ελπίδες γι αυτό το blog.. Σνιφ, μισό να σκουπίσω ένα δάκρυ που κυλάει στα μουστάκια μου. Αφ' ενός μεν δεν θέλω να ανεβάζω οτι να 'ναι μόνο κ μόνο για να γεμίζω με αναρτήσεις τον τόπο, ούτε να το κάνω προσωπικό ημερολόγιο.. Μέση λύση δεν υπάρχει μέχρι στιγμής. 

Αν είχα μια ευχή πραγματοποιήσιμη, θα ήθελα η μέρα να έχει 48 ώρες αντί για 24. Ίσως έτσι κατάφερνα να φέρω βόλτα όλα όσα θα έπρεπε και όσα θα ήθελα να κάνω, χωρίς να κρεμάω τίποτα και κανέναν. Βέβαια απο την άλλη, αν δεν είχα τίποτα ευχάριστο να κάνω για να περάσει η ώρα μου, το 48ωρο θα μου φαινόταν χιλιετία. Όμως αν είχα και δεύτερη ευχή, θα ευχόμουν να είναι γεμάτο το πρόγραμμα μου μόνο με διασκεδαστικά πράγματα. Να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος τα μίζερα κ βαρετά πράγματα να γίνονται μόνα τους, γιατί αυτά είναι που καταναλώνουν τον περισσότερο χρόνο γενικώς. 

Α, θέλω και τρίτη ευχή τώρα που το σκέφτομαι. Θέλω να πάω διακοπές εφ' όρου ζωής στην παραλία που ανέφερα πριν. Το μόνο που να χρειάζεται να κάνω είναι να βάζω -πολύ, πάρα πολύ- αντηλιακό, να πίνω καφέδες και κοκτέιλ κάτω απο σκιά ή τα αστέρια, και να μην με ζαλίζει κανένας με τις ηλιθιότητες του. Νομίζω θα ήταν ιδανικό το σκηνικό.


Οκ λοιπόν, τις ευχές τις βρήκα, το μόνο που μένει είναι να βρώ και το μαγικό λυχνάρι με το τζίνι μέσα για να μου τις πραγματοποιήσει. Καμιά ιδέα για το που υπάρχει ένα τέτοιο έχουμε? μπα...

Περί sex

Αυτές τις μέρες που κάθομαι στο σπίτι και ξημεροβραδιάζομαι στο ίντερνετ, μπορεί να έχω διαβάσει άρθρα σε περισσότερα απο 50 site ή blogs. Παρατήρησα λοιπόν οτι σε αρκετά απο αυτά τα άρθρα η θεματολογία αναφέρεται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στο σεξ, και αυτομάτως όλο αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Το αποτέλεσμα της σκέψης μου ήταν ότι αφ' ενός μεν πλέον το σεξ έχει απομυθοποιηθεί και δεν θεωρείται ταμπού (κάτι το οποίο είναι καλό), αφ' ετέρου όμως με τόση προβολή και ανάλυση ίσως και να το έχουμε "κάψει" το θέμα απο μόνο του (καθόλου καλό αυτό, κάκιστο). Σε τελική ανάλυση μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση οτι το ίντερνετ έχει δημιουργηθεί κατά βάση για να ασχολούμαστε και να έχουμε εύκολη κ άμεση πρόσβαση σε πορνό 24/7.

Σε αρκετά posts απο αυτά που διάβασα, είχαν και κάποια βίντεο τα οποία θεώρησα αξιοσημείωτα ώστε να τα συμπεριλάβω στο δικό μου κείμενο. Αρχικά θα ήθελα να παραθέσω ένα trailer μιας ταινίας πολλά υποσχόμενης: http://www.youtube.com/watch?v=4OIP0QY4r50
Κυρίες και κύριοι, εδώ μιλάμε για τσόντα πολυτελείας (sorry για τα θολά σημεία, μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας). Να κάτι που έχω καιρό να δώ. Αν κ μου τη σπάει το ψώνιο ο Βασιλόπουλος και δεν τον θεωρώ ελκυστικό για τα δικά μου γούστα, μπορώ να πω οτι θα τη δώ με μεγάλη περιέργεια κ ευχαρίστηση.

Δευτερευόντως, σκόνταψα σε αυτό το βιντεάκι, το οποίο κάνει crash test μεταξύ των greek lovers και των german lovers. Δεν έχω ιδέα για το άν αληθεύει η σάτιρα για τους Γερμανούς, για τους Έλληνες πάντως έχει ορισμένα εύστοχα σημεία, true stories.. ;Ρ
http://www.youtube.com/watch?v=K77azm8JzXo#!
no further comments.

Στη συνέχεια θα ήθελα να σας καταγράψω τα προβλήματα της έλλειψης σεξ, αλλά επειδή βαριέμαι δεόντως, δείτε τα στο παρακάτω βίντεο (έτσι είναι άμα δεν μας κάθεται το γκομενάκι μαντάμ).
http://www.youtube.com/watch?v=ClYXBjntvh0

Τελευταίο βίντεο για σήμερα, έχουμε έναν μικρό ερωτύλο. Η ελεύθερη μετάφραση του τίτλου του βίντεο είναι η εξής: "Γειά σας, είμαι ο πέφτουλας της γειτονιάς σας". Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορώ να αποφασίσω άν θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή για τους μεγαλύτερους ερωτύλους. 
http://www.youtube.com/watch?v=xvuHrcYYaUU
Τουλάχιστον ο μικρός την ιδρώνει την πάνα για το κορίτσι, δεν κάθεται να κοιτάει σαν μπούφος. :Ρ

Invincible

Αυτές τις μέρες είμαι να πεθάνω, είμαι άρρωστη και όσο περνάνε οι μέρες βλέπω μικρά κ αχνά σημάδια βελτίωσης. Τι θα γίνει με την περίπτωσή μου δεν ξέρω, που θα πάει αυτή η κατάσταση πια.. Όλες αυτές τις μέρες έχω χρησιμοποιήσει τη μισή ετήσια παραγωγή της softex σε χαρτομάντιλα και έχω πιεί τσάγια όλων των χρωμάτων, μαύρα, πράσινα, λευκά, κίτρινα, κόκκινα, μπλέ και δεν συμμαζεύεται. Νά 'ναι καλά η Κίνα, την αγαπώ! Για γιατρό ούτε λόγος, ξέρω τι έχω και δεν χρειάζεται να πάω φυσικά. Άσε που αν πάω θα μου δώσει κάτι αντιβιώσεις που έχουν γεύση σαν μουχλιασμένο εμετό. Δεν θέλω καθόλου, να μου λείπει το βύσσινο. Θα αφήσω το ανοσοποιητικό μου να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά μόνο του.

Φυσικά υπό αυτές τις συνθήκες δεν πηγαίνω στη δουλειά και όλη μέρα κάθομαι στο κρεβάτι σαν τη λεχώνα, με το παιδί μου αγκαλιά και ξεσκονίζω το ίντερνετ. Κάτι είναι κ αυτό, περνάει η ώρα μου. Τώρα θα μου πείτε, που κολλάει ο τίτλος με όλα τα προηγούμενα. Αφ' ενός μεν αναφέρομαι στο κρυολόγημα το οποίο δεν λέει να ξεκουμπιστεί απο πάνω μου και αφ' ετέρου στην ηλιθιότητα (ως γνωστόν, είναι ίσως το μόνο πράγμα που με χτυπάει στα νεύρα τόσο πολύ). Ειδικά τώρα που είμαι άρρωστη γίνομαι πιο στριμμένη απο ότι συνήθως και το παραμικρό με ενοχλεί, δεν έχω καμία ανοχή στην ηλιθιότητα σε σύγκριση με όλες τις άλλες φορές.

Αυτές τις ατελείωτες ώρες που καθόμουν και συσκεπτόμουν με τον εαυτό μου κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα, τα οποία θα προσπαθήσω να τα εντάξω στον καθημερινό τρόπο σκέψης μου. 1ον, μην τα βάζεις με τους ηλίθιους, και δη δημόσια. Θα πέσεις στο επίπεδό τους και θα σε κερδίσουν λόγω εμπειρίας. Μέχρι πρότινος θεωρούσα οτι το να ειρωνεύομαι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μια ικανοποιητική αντίδραση, το θέμα είναι όμως οτι δεν είναι λύση στο πρόβλημα. Δεν αλλάζει κάτι στη νοημοσύνη τους, και επιπλέον είναι σαν να κλέβω εκκλησία. Oh I wish they just had a mute button. Τότε όλα θα ήταν τόσο απλά και υπέροχα! 2ον, δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάς ενέργεια στην ηλιθιότητα, είναι κάτι σαν το φαινόμενο της μαύρης τρύπας. Αντ' αυτού μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενέργεια για πιο παραγωγικά πράγματα και να αφήσουμε τους ηλίθιους στην κοσμάρα τους. Yeah, that's it!

P.S. Για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου απο την άλλη, θα με ρωτήσεις πως ξέρω οτι και εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Απλά το ξέρω, δεν είμαι υποχρεωμένη να το αποδείξω εδώ κ τώρα και τέλος δεν μου αρέσει η αμφισβήτηση!! Για να το λέω πάει να πεί οτι έτσι είναι.. :Ρ

Beware..

Don't troll me or I promise I'll troll you better.. I'm an evil bitch. And I fucking like it. Ώρες ώρες απορώ με το μυαλό μου κ με θαυμάζω. Όχι φτού μου δηλαδή μη με ματιάσω κιόλας με αυτά που σκέφτομαι κ κάνω.

Να εξηγηθώ βασικά. Το ότι είμαι διχασμένη προσωπικότητα το έχουμε διαπιστώσει πολλάκις κ εγώ προσωπικά κ όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι. Όπως επίσης και το ότι αν με πειράξει ο οποιοσδήποτε τη γά-μη-σε πατόκορφα κ από παντού. Ξυπνάει το υποχθόνιο τέρας απο μέσα μου, ή αλλιώς ο Jack. Όχι οτι κοιμάται και πολύ βαθιά εδώ που τα λέμε, γιατί η μαλακία πολλών λειτουργεί σαν ξεκούρδιστο ξυπνητήρι, ούτε κάνω κακίες όλη την ώρα, I'm saving my energy for those who are totally worth it. Όταν όμως έρχεται κάποιος και σου σπάει τις μπάλες που δεν έχεις, κ εσύ κάνεις τη μαλακία να κάνεις υπομονή και με κουβέντα προσπαθείς να σώσεις την κατάσταση αλλά παρόλα αυτά το ίδιο βιολί με πρίν, πόσο να κρατηθείς πια... Troll στα troll λοιπόν!!


Το σκηνικό: είναι 3 με 4 τα ξημερώματα και απο το πουθενά (απο το κάτω διαμέρισμα συγκεκριμένα) ξαφνικά παίζει πολύ δυνατά μουσική, κάτι σε Μπουγά και βάλε το μαύρο σου το string για να γουστάρω όπως πρίν. Και δεν της το είχα της ηλίθιας, για ντεθού την έκοβα απο το παρουσιαστικό της. Anyway, εγώ μόλις είχα καταφέρει να κοιμηθώ, (δεδομένου οτι πλέον έχω πρωϊνό ξύπνημα λόγω δουλειάς), οπότε τα νεύρα μου τέντωσαν σαν ζαρτιέρες για ακόμα μια φορά. Για να μην τα πολυλογώ, το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται επι μια ολόκληρη βδομάδα, ενώ στο ενδιάμεσο έβαλα μπρός τη διπλωματία μου και ζήτησα ευγενικά το αυτονόητο τις ώρες κοινής ησυχίας, γαμώ την τύχη μου την μυξοπαρθένα δηλαδή.


Φυσικά το αναμενόμενο ήταν να με γράψει με κεφαλαία γράμματα κιόλας, όπως κ έγινε. Ώσπου φτάνει η αποψινή βραδιά και ξαναρχίσανε τα όργανα. Σήμερα το ρεπερτόριο είχε Καρλότα και έλα έλα έλα, πάρε με απο πίσω. Α, αυτά να τα λέμε, έχουμε μεγάλη λίστα τραγουδιών(?), δεν είμεθα μονότονοι. Ξαφνικά, εκεί στο ενδιάμεσο που σκεφτόμουν τρόπους καταστολής της φασαρίας και ήμουν σε δίλημμα μεταξύ μαστιγίου και taser gun, άστραψε η φαεινή ιδέα. Επειδή βαριέμαι αφόρητα να κουνήσω την ουρά μου στο ελάχιστο, άσε που τα παραπάνω αντικείμενα αφήνουν και σημάδια, σκέφτηκα να κάνω κάτι πολύ πιο άμεσο και υποχθόνιο. Η λύση απλή και μερικά κλίκ παρακάτω γαμώτο μου..


Έσπασα τον κωδικό του router της, συνδέθηκα σ' αυτό και με ένα απλό disconnect απο το ίντερνετ έληξε εκεί το θέμα. Τέλος το ίντερνετ, τέλος και η μουσική, the end, finnito la musica, passato la fiesta. Βέβαια ευτυχώς που όλοι όσοι ήταν εκεί είναι όλοι άμπαλοι απο pc κ router κτλ κτλ, γιατι θα μπορούσαν στο 10λεπτο να το διορθώσουν και φτού κ απο την αρχή. Απορώ πάντως γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, αλλά όπως κ να έχει βρήκα την ησυχία μου. Έτσι, γιατί είμαι πολύ σκύλα γάτα κατά βάθος, κατά ύψος και κατά πλάτος, σε όλες τις διαστάσεις εν ολίγοις.

fashion trends

Σήμερα θα μιλήσουμε για styling γενικώς και κομψά outfits, που φοριούνται όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, 24/7. Ένα πολύ πετυχημένο fashion trend είναι αυτό: 

Κοιτάξτε τις λιτές και απέριττες γραμμές, δείτε χρώματα.. η διχρωμία να ξέρετε είναι safe επιλογή και πάντα διαχρονική, ενώ παράλληλα "φωνάζει" για την προσωπικότητα αυτού που επιλέγει αυτό το trend, το οποίο διαθέτει και αυτό φυσικά τις παραλλαγές του. Παρόλα αυτά, έτσι όπως συμπεριφέρονται ορισμένοι, είτε άντρες είτε γυναίκες, πρέπει να ντύνονται και αναλόγως. No further comments.

Βαρεμάρα

Η βαρεμάρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η μια απο τις 7 πληγές του Φαραώ κατ' εμέ. Ή εναλλακτικά μια απο τις 7 πληγές της Λουκρητίας, για να ακριβολογούμε. Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση απο αυτή, καθότι εκνευρίζομαι όταν βαριέμαι, και στο τέλος είμαι μια εκνευρισμένη βαρεμένη. Not good, definately. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάνω βαρετά πράγματα, που μου σκοτώνουν και την τελευταία ρανίδα έμπνευσής μου για το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να σκεφτώ δημιουργικά, γίνομαι πιο στραβόξυλο απ' οτι συνήθως και βγαίνει απο μέσα μου το τέρας. Για το τέρας θα γράψω άλλη φορά, είναι μεγάλο θέμα. Και η απόδειξη αυτού είναι οτι έχω δώσει και όνομα στο τέρας, Jack. Τέσπα, στο θέμα μου τώρα.

Ενώ το αίσθημα της βαρεμάρας είναι το ίδιο συνεχώς, οι συνθήκες που ωθούν στην κατάσταση της βαρεμάρας είναι δύο. Η πρώτη είναι αυτή κατά την οποία δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον να κάνεις, σκαλίζεις συνεχώς το μυαλό σου να σκεφτείς κάτι καλό αλλά ποτέ δεν έρχεται αυτή η φαεινή ιδέα, οπότε η κατάληξη είναι να σε τρώει η σπαρίλα και η μαρμάγκα. Η δεύτερη τώρα, η οποία είναι χειρότερη απο την πρώτη, ορίζει οτι υπάρχει -τουλάχιστον- ένα ενδιαφέρον πράγμα που σκέφτεσαι οτι θέλεις να κάνεις, αλλά για τον χ, ψ, λόγο δεν μπορείς να το κάνεις. Και επειδή λογικά δεν μπορείς να παρακάμψεις το χ ή το ψ, καταλήγεις να συγκρίνεις αυτό που θα σε ενθουσίαζε να κάνεις, με όλες τις πιθανές επιλογές που έχεις με πράγματα που μπορείς να κάνεις, και να τα βγάζεις όλα ανεξαιρέτως fail. 

Στην πρώτη περίπτωση, επειδή έτσι είμαι εγώ, έχω τον απλό εκνευρισμό συν τη βαρεμάρα, τα οποία εξαφανίζονται μόλις βρεθεί αυτό το κάτι αξιόλογο που μπορεί να με διασκεδάσει αναλόγως. Στην δεύτερη περίπτωση, έχω τον εκνευρισμό full extra +τη βαρεμάρα και απλά θέλω να τα κάνω όλα λίμπα, λές και πέρασε απο το δωμάτιο ο τυφώνας Κατρίνα. Ναι, οκ, υπερβολή, αλλά αυτή είναι η φύση μου. Είπαμε, βγαίνει ο Jack απο μέσα μου. Συνήθως εκ των υστέρων για να ηρεμήσω πλένω τα πιάτα (μην με ρωτήσετε, ούτε και γώ ξέρω πως γίνεται να με ηρεμεί αυτό) και μετά βιδώνομαι μπροστά στο παιδί μου (a.k.a. το pc) και βλέπω dvd ή ζοχαδιάζομαι με ηλιθιότητες στο facebook. Ενίοτε αν δώ καμιά καλή ταινία, μπορεί να εμπνευστώ για να γράψω κάτι, το οποίο σπανίως θα μου αρέσει κατά την τελική του ανάγνωση. Whatever! Αλλά έτσι είναι, όταν ασχολείσαι με πεζά πράγματα της καθημερινότητας (δηλαδή ρουτίνα και βαρεμάρα μέχρι θανάτου), δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου έρθει και η έμπνευση με επιφοίτηση. Αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν δυστυχώς και λειτουργούν σαν φαύλος κύκλος.

*αυτό το κείμενο είναι αποτέλεσμα βαρεμάρας, η οποία με ταλαιπωρεί εδώ και μερικές μέρες. Την άρπαξα μετά απο 1,5 μήνα εξεταστικής ενώ τώρα βρίσκομαι σε διαδικασία ανάρρωσης, παίρνω αντιβίωση έμπνευσης σε ενέσιμη μορφή.

Facebook session 3

Καλό μήνα. Όχι οτι θα είναι δηλαδή καλός, αλλά λέμε τώρα ως είθισται.. Πώς καταλαβαίνουμε όμως πως μπήκε η Άνοιξη σήμερα? Όχι, ούτε απο τα πουλάκια που κελαηδάνε χαρούμενα, ούτε απο τη φύση που αναγεννάται, ούτε απο τίποτα τέτοιο... απλά, αρχίζουν να "ανθίζουν" οι μαλάκες περισσότερο απ' οτι πρίν. Και πού υπάρχει άπλετο πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσουν λοιπόν? Σωσταααά, στο facebook.


Πραγματικά ώρες ώρες σκέφτομαι να διαγράψω το λογαριασμό μου, δεν αντέχω τόση ηλιθιότητα και οτινανισμό μαζεμένα. Θα το είχα κάνει, αν δεν είχα συγκεκριμένα άτομα με τα οποία δεν θα ήθελα να χάσω επαφή με τίποτα. Τέσπα, σήμερα λοιπόν, είχα μια "έμπνευση" και πόσταρα ένα συγκεκριμένο status κωδικοποιημένο, το οποίο απευθύνεται σε 2 άτομα τα οποία μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ, ενώ φυσικά οι υπόλοιποι "φίλοι" μου είναι άσχετοι με το θέμα παντελώς. Άρα θα έπρεπε να τους αφήνει παγερά αδιάφορους αυτό το update. Έλα όμως που επειδή εκτός απο ηλίθιοι είναι και αδιάκριτοι, άρχισαν να πετάγονται τα παραθυράκια του chat και να εμφανίζονται οι ειδοποιήσεις με άκυρα σχόλια στην κατάσταση, διαδοχικά το ένα χειρότερο του προηγούμενου. Επίσης έχω βαρεθεί να εκνευρίζομαι γι' αυτό το λόγο και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω (εκτός απο το ότι το delete έχει γίνει η προέκταση του δαχτύλου μου).. Θα γίνω Γιωργάκης και θα πώ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! 

Ενδεικτικά, παραθέτω μια απο τις σημερινές συνομιλίες, και τα σχόλια δικά σας.

36 minutes ago Άκυρος:

erotevmeni??

35 minutes ago Λουκρητία:

και εσύ, αδιάκριτος?

35 minutes ago Άκυρος:

gt mono egw eimai?

olh h ellada gia sas sizitaei apopse..

xixixi

34 minutes ago Λουκρητία:

ναι, 10 φορές.. τι να σου πώ

34 minutes ago Άκυρος:

axxaxaxaxaxaxaxaxxa

kalo e?

34 minutes ago Λουκρητία:

ναι ναι, η επιτομή της τελειότητας :Ρ

34 minutes ago Άκυρος:

pws ton lene?

ton agapouli??

34 minutes ago Λουκρητία:

ποιόν?

33 minutes ago Άκυρος:

ton agapouli sou..

33 minutes ago Λουκρητία:

ποιόν αγαπούλη μου?

33 minutes ago Άκυρος:

me skilo eisai erotevmeni h' me antra?

32 minutes ago Λουκρητία:

με γαϊδούρι :Ρ

26 minutes ago Άκυρος:

axxaxxa

auta einai!!

ante kai kala stefanaaa!!!

25 minutes ago Λουκρητία:

να 'σαι καλά

25 minutes ago Άκυρος:

na fame kai kana koufeto ee!!

25 minutes ago Λουκρητία:

μόνο ένα? ολιγαρκής είσαι

24 minutes ago Άκυρος:

logika den tha exei kai polla giauto lew ena..o gaidarakos sou den tha ferei to soi tou??

xortarakia ki axira tha exete ipothetw anti gia koufeta!!

xixixixi

22 minutes ago Λουκρητία:

βέβαια, απο όλα θα έχουμε μην ανησυχείς. και απο άχυρα μπόλικα επίσης, αν προσθέσεις και αυτά που έχουν μέσα στο κεφάλι τους οι περισσότεροι καλεσμένοι..

21 minutes ago Άκυρος:

dld??ponires skepseis tha exete episis??

21 minutes ago Λουκρητία:

εσείς ειδικά που με ρωτάτε άκυρα πράγματα, είστε επίτιμοι καλεσμένοι μου. εδώ και τόση ώρα όμως είσαι εκτός θέματος και δεν ξέρεις τι εννοώ με το status. οπότε κόφτο

21 minutes ago Άκυρος:

polloi tha pothoun th nifoula ston gamo..

alla mono enas tha exei to ntei ntei..

10 minutes ago Άκυρος:

EIPES TPT?

tii alla?

5 minutes ago Λουκρητία:

ναι, γειά σου

5 minutes ago Άκυρος:

sthn ugeia sou!!

Εκτός του ότι η "κρυμμένη έννοια" του status δεν πήγαινε για "πρόσωπο" αλλά κάτι άλλο κωδικοποιημένο, εκτός και του οτι δεν θα έπρεπε να ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, μου τη λένε και για τα νεύρα μου, τα οποία οι ίδιοι μου τα προκαλούν! Πόσο έλεος, πόσο? Μετά εγώ φταίω που ειρωνεύομαι γαμώ την τύχη μου γαμώ..

Παράκρουση (pt.2)

Αυτή τη φορά η καμπάνα της παράκρουσης χτυπάει για μένα και δεν την παλεύω καθόλου. Υπάρχουν και κάποια πράγματα που με εξωθούν σε οριακή κατάσταση, οπότε πως να τα διαχειριστώ με ηρεμία? Τουλάχιστον ένα ένα τη φορά, όχι όλα μαζί. Προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου, αλλά για πόσο ακόμα? Κοντεύω να φτάσω τους μοναχούς Σαολίν σε επίπεδα αυτοσυγκράτησης*, μόνο που αυτοί υπερτερούν σε σχέση με μένα. Ξέρουν και μια γαμάτη πολεμική τέχνη ενώ εγώ όχι. Κάποιοι θα πρέπει να χαίρονται γι’ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, γιατί αλλιώς τώρα θα έγραφα αυτές τις γραμμές πίσω από τα σίδερα. Είτε της φυλακής είτε του ψυχιατρείου (των φυλακών εννοείται).

Ειδικά τις τελευταίες μέρες, είναι αυτό που λέμε "εδώ σπίτια καίγονται και η πουτάνα λούζεται". Έχω που έχω τα προβλήματά μου, τα προσωπικά μου, άσε με.. που λέει και το λαϊκό άσμα. Εδώ και ένα μήνα+ το μυαλό μου έχει γίνει κουδούνι από την εξεταστική και ΤΟ διάβασμα, έχω κάψει τα μισά μου εγκεφαλικά κύτταρα από την αϋπνία και κάποιοι μαλακίζονται με το facebook και τα τηλέφωνα. Άντε στο πρώτο υπάρχει και το delete, block και τα σχετικά, από το κινητό τι μπορώ να κάνω? Μου τη σπάει αφάνταστα στη ΜΙΑ φορά που θα πιάσω το κινητό για να πάρω τηλέφωνο την μάνα μου για να την καθησυχάσω ότι ζω, να βλέπω 852 κλήσεις και 300 μηνύματα. Όλα από άσχετους, εννοείται. Που είμαι, που χάθηκα, γιατί δεν σηκώνω το τηλέφωνο, και άλλα τέτοια ηλίθια ενώ έχω εξηγήσει ότι ΕΧΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΗΗΗ γαμώ την τύχη μου γαμώ!!! Δεν πρόκειται να παρατήσω κάτι τόσο σημαντικό για να ασχοληθώ με τα ψυχολογικά κανενός. Μετά έρχεται και το δεύτερο κύμα "επίθεσης" στο facebook, όπου δεν τολμάω να μπώ online, γιατί αν και όποτε το κάνω πετάγονται 15 παραθυράκια μέσα στα μούτρα μου. No worries παιδιά, κακιά γάτα ψόφο δεν έχει.

Επειδή την ταμπέλα του ψώνιου την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, αναγκαστικά κάποιες φορές απαντάω σε όλα αυτά ενώ δεν έχω καθόλου όρεξη. Το χειρότερο μου είναι ότι μερικοί δεν νιώθουν τι τους εξηγώ και επιμένουν σαν πισινές ρόδες. Το ακόμα χειρότερο μου είναι ότι το συνεχίζουν κ μου τη λένε και από πάνω, με το να προσέξω λίγο τα νεύρα μου κ ότι αυτό σημαίνει ότι έχω έλλειψη σε έναν συγκεκριμένο τομέα, οπότε να κάνω κάτι επι του θέματος. Αχ τι μου λέτε σοβαρά? Μου γίνατε όλοι Ασκητές και ξέρετε.. Και ποια είναι η προτεινόμενη λύση δηλαδή εμπειρογνώμονες μου? Yeah, I know what you were thinking. Δυο λέξεις έχω να σας πώ: κρύα ντουζ.. άντε γιατί παραγνωριστήκαμε μου φαίνεται. 

Ύστερα έχουμε και τους/τις αγαπητούς/ες "συναδέλφους" που σπάνε μπάλες, περιμένοντας τελευταία στιγμή τη "βοήθεια του κοινού" μπας και περάσουν κανένα μάθημα. Οκ, εγώ να βοηθήσω, αλλά αυτά τα λέμε εγκαίρως, όχι να βοηθήσω εις βάρος του δικού μου γραπτού, όλα κ όλα. Σαν να μην φτάνει δηλαδή που γενικά στη σχολή επικρατεί το χάος στη χειρότερή του μορφή, ο καθένας το μακρύ του κ το κοντό του, η παραπληροφόρηση και η μη οργάνωση στο μεγαλείο της, έρχεται κ ο κάθε στόκος σαν κερασάκι στην τούρτα. Enough, I'm sick and tired και δηλώνω υπεύθυνα ότι χρειάζομαι επειγόντως διακοπές. 

*αυτό είναι μια προσπάθεια να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να σταματήσω να επιβαρύνω τη θέση μου, γιατί τι ψυχές θα παραδώσω, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται..

The weaker sex

Τα σχόλια δικά σας.... Εγώ ακόμα γελάω πάντως!!!

Γιάννης Βαρουφάκης: Στάση πληρωμών τώρα

Γιάννης Βαρουφάκης: Στάση πληρωμών τώρα (γιατί φοβούνται οι ξένοι μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα)

 

Ο Βαρουφάκης εξηγεί γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την χρεοκοπία...

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε... Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Αλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!

Τώρα!

Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)

*Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

πηγή: http://planet-greece.blogspot.com/2012/02/blog-post_9714.html

Facebook session 2

Σήμερα ήταν μια μέρα όπως πολλές άλλες, ξύπνησα απλά το πρωί μέρα μεσημέρι χωρίς νεύρα και αφού άνοιξα τα μάτια μου με μια κούπα καφέ, είπα να δω τι παίζει και στο facebook, αν είναι όλα έτσι όπως τα άφησα από την προηγούμενη ή έγινε τίποτα "συνταρακτικό" που πρέπει να γνωρίζω. Φυσικά και ειρωνεύομαι χρησιμοποιώντας τη λέξη «συνταρακτικό», για τον απλούστατο λόγο πως τα συνταρακτικά συμβαίνουν έξω από τα πλαίσια του facebook, only in real life (και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, βεβαίως βεβαίως). Ανοίγω το chat, διαβάζω τα μηνυματάκια μου, βλέπω τις ειδοποιησούλες μου, κάνω accept τα αιτηματάκια μου, και πάει λέγοντας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα καλά.

Επειδή όμως μέρα χωρίς Λουκρητία με σπασμένα νεύρα δεν περνάει, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να μου την σπάσει στέλνοντάς μου αυτό: http://s3.noelshack.com/old/up/mov0001-d840754d2.swf?22355524446_girlef8fz27.jpg  

Εναλλακτικά κυκλοφορεί και σε αυτή τη μορφή: http://www.susya.ru/flash/fvp.swf

Προειδοποίηση: Είναι μια μαλακία και μισή (αθροιστικά δηλαδή έχουμε μιάμιση μαλακία, που υπερβαίνει το μέσο όρο), υποτίθεται ότι τρομάζεις βλέποντας το και μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς αν είναι βράδυ(not).

Άντρας μου το έστειλε και να προσθέσω ότι είναι (ήταν, σωστότερα) υποψήφιος γκόμενος, ο οποίος αφού έφαγε το ακυράκι του, είπε να μου την σπάσει λιγάκι μάλλον. Αντί για καλημέρα είχε αυτό το λινκ και τίποτα άλλο, οπότε λόγω περιέργειας το άνοιξα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι απλά χαλάστηκε η αισθητική μου και τον απαξίωσα ακόμη περισσότερο γενικά, ειδικά όμως σε κλίμακα του IQ σημείωσε αρνητικό νούμερο. Έχω μια και μόνη ερώτηση: Τι ναρκωτικά παίρνεις ρε αγόρι μου? Ένα ένα και με το μαλακό, όχι όλα μαζί γιατί σε βλάπτουν. Κ όχι μόνο γι’ αυτόν δηλαδή, για όλους όσους σκαρφίζονται διάφορα τέτοια για να τραβήξουν την προσοχή(?) ή για να κάνουν πλακίτσα(?) έχω ακριβώς την ίδια απορία. Guess what, you' re not funny or pranky, you are morons, M-O-R-O-N-S!

Δηλαδή ρε πανηλίθιε τι περιμένεις μετά από αυτό? Να πώ «πω πω τι κελεπούρι έχασα» και να λιποθυμήσω στην αγκαλιά σου από την έξαψη (να το θέσω κομψά)? Αποτέλεσμα: Ban και πάλι ban. Αϊ σιχτίρ δηλαδή.!@#$%^&*()@#$%^&*