Βαρεμάρα

Η βαρεμάρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η μια απο τις 7 πληγές του Φαραώ κατ' εμέ. Ή εναλλακτικά μια απο τις 7 πληγές της Λουκρητίας, για να ακριβολογούμε. Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση απο αυτή, καθότι εκνευρίζομαι όταν βαριέμαι, και στο τέλος είμαι μια εκνευρισμένη βαρεμένη. Not good, definately. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάνω βαρετά πράγματα, που μου σκοτώνουν και την τελευταία ρανίδα έμπνευσής μου για το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να σκεφτώ δημιουργικά, γίνομαι πιο στραβόξυλο απ' οτι συνήθως και βγαίνει απο μέσα μου το τέρας. Για το τέρας θα γράψω άλλη φορά, είναι μεγάλο θέμα. Και η απόδειξη αυτού είναι οτι έχω δώσει και όνομα στο τέρας, Jack. Τέσπα, στο θέμα μου τώρα.

Ενώ το αίσθημα της βαρεμάρας είναι το ίδιο συνεχώς, οι συνθήκες που ωθούν στην κατάσταση της βαρεμάρας είναι δύο. Η πρώτη είναι αυτή κατά την οποία δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον να κάνεις, σκαλίζεις συνεχώς το μυαλό σου να σκεφτείς κάτι καλό αλλά ποτέ δεν έρχεται αυτή η φαεινή ιδέα, οπότε η κατάληξη είναι να σε τρώει η σπαρίλα και η μαρμάγκα. Η δεύτερη τώρα, η οποία είναι χειρότερη απο την πρώτη, ορίζει οτι υπάρχει -τουλάχιστον- ένα ενδιαφέρον πράγμα που σκέφτεσαι οτι θέλεις να κάνεις, αλλά για τον χ, ψ, λόγο δεν μπορείς να το κάνεις. Και επειδή λογικά δεν μπορείς να παρακάμψεις το χ ή το ψ, καταλήγεις να συγκρίνεις αυτό που θα σε ενθουσίαζε να κάνεις, με όλες τις πιθανές επιλογές που έχεις με πράγματα που μπορείς να κάνεις, και να τα βγάζεις όλα ανεξαιρέτως fail. 

Στην πρώτη περίπτωση, επειδή έτσι είμαι εγώ, έχω τον απλό εκνευρισμό συν τη βαρεμάρα, τα οποία εξαφανίζονται μόλις βρεθεί αυτό το κάτι αξιόλογο που μπορεί να με διασκεδάσει αναλόγως. Στην δεύτερη περίπτωση, έχω τον εκνευρισμό full extra +τη βαρεμάρα και απλά θέλω να τα κάνω όλα λίμπα, λές και πέρασε απο το δωμάτιο ο τυφώνας Κατρίνα. Ναι, οκ, υπερβολή, αλλά αυτή είναι η φύση μου. Είπαμε, βγαίνει ο Jack απο μέσα μου. Συνήθως εκ των υστέρων για να ηρεμήσω πλένω τα πιάτα (μην με ρωτήσετε, ούτε και γώ ξέρω πως γίνεται να με ηρεμεί αυτό) και μετά βιδώνομαι μπροστά στο παιδί μου (a.k.a. το pc) και βλέπω dvd ή ζοχαδιάζομαι με ηλιθιότητες στο facebook. Ενίοτε αν δώ καμιά καλή ταινία, μπορεί να εμπνευστώ για να γράψω κάτι, το οποίο σπανίως θα μου αρέσει κατά την τελική του ανάγνωση. Whatever! Αλλά έτσι είναι, όταν ασχολείσαι με πεζά πράγματα της καθημερινότητας (δηλαδή ρουτίνα και βαρεμάρα μέχρι θανάτου), δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου έρθει και η έμπνευση με επιφοίτηση. Αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν δυστυχώς και λειτουργούν σαν φαύλος κύκλος.

*αυτό το κείμενο είναι αποτέλεσμα βαρεμάρας, η οποία με ταλαιπωρεί εδώ και μερικές μέρες. Την άρπαξα μετά απο 1,5 μήνα εξεταστικής ενώ τώρα βρίσκομαι σε διαδικασία ανάρρωσης, παίρνω αντιβίωση έμπνευσης σε ενέσιμη μορφή.