Εντάξει, πέρασαν τα μεσάνυχτα (κατά πολύ) και είναι η ώρα μου τώρα. Εγώ, οι νυχτερίδες, τα φαντάσματα και οι βρικόλακες. Ποτέ μέχρι τώρα δεν ήμουν πρωινός τύπος και ειλικρινά πιστεύω ότι δεν πρόκειται να το συνηθίσω κιόλας το πρωινό ξύπνημα. Μου είναι κομματάκι δύσκολο βέβαια γιατί πρέπει να συγχρονίζομαι με όλο τον υπόλοιπο κόσμο μιας κ αυτός είναι ρυθμισμένος σε ημερήσιο χρονοδιάγραμμα. Αλλά δεν βαριέσαι, απολαμβάνω κάτι που αυτοί χάνουν κ δεν το ξέρουν.. την απόλυτη ησυχία. Χωρίς την παραμικρή ενόχληση, αισθάνομαι το μυαλό μου σε απίστευτη εγρήγορση. Ακόμα και τις μέρες που είμαι κουρασμένη, έχω καλύτερη διαύγεια το βράδυ.
Οπότε είπα να κάνω έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς, προσπαθώ να σκεφτώ 3 σημαντικά πράγματα που έκανα ή μου συνέβησαν ή εξελίχθηκαν γενικά κατά τη διάρκειά του. Κανένα, απολύτως κανένα. Ε, όχι. Τι πράγματα είναι αυτά? Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν μπορώ να δεχτώ το οτι όσο γρήγορα μου φάνηκε οτι πέρασε γενικά η χρονιά, τόσο αργά κυλάει ο χρόνος σε κάποια πράγματα. Not fair at all. Αντ' αυτού, ήταν η χρονιά της προσμονής. Φέτος περίμενα να έχω τελειώσει με το πολυπόθητο πτυχίο μου κ να έχω ορκιστεί, (συγκεκριμένα χθές). Περίμενα πως ο άνθρωπος με τον οποίο δάγκωσα την λαμαρίνα δεν θα μου φερόταν τόσο μαλακισμένα στο φινάλε. Και ύστερα, περίμενα οτι θα έκανα κάτι διαφορετικό φεύγοντας απο την πόλη των σπουδών μου.
Και ύστερα έρχεται η απορία. Ποιός φταίει για αυτά? Εγώ, δηλαδή οι επιλογές μου, ή η τάνα η τύχη μου και οι συγκυρίες? Θέλω να πιστεύω οτι είναι ένας συνδυασμός των δύο, με προτεραιότητα των συγκυριών (γαμώ την τύχη μου). Θέλω να πω δηλαδή οτι υπο διαφορετικές συγκυρίες, και οι επιλογές μου θα ήταν διαφορετικές. Anyway, το αποτέλεσμα είναι που μετράει γιατί με αυτό συνεχίζω να πορεύομαι.
Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? Μπορεί να μην κάνω πράγματα που σκεφτόμουν έτσι όπως τα ήθελα μετά την πρακτική, αλλά τουλάχιστον κάνω κάτι και δεν με τρώει η μαρμάγκα. Δεύτερον, έχω βάλει ώς πρώτη προτεραιότητα για το '13 την ορκωμοσία, για πολλούς λόγους εκτός απο τους προφανείς. Και τέλος το οτι έχω γίνει ο χειρότερος μου εαυτός στα γκομενικά, κοινώς μεγάλη bitch. Ήταν που ήταν το κλήμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος εν ολίγοις.
Εννοείται οτι κανείς δεν θέλει την αποτυχία και τα σχετικά. Δεν με πειράζει όμως αυτό, δεν ζήτησα να μου έρχονται τα πάντα εύκολα και προσωπικά ξέρω πως όλα είναι στο παιχνίδι. Αλλά το να τρώς το ένα fail μετά το άλλο, πάει πολύ. Mais, c'est la vie, τι να κάνουμε..
Οπότε είπα να κάνω έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς, προσπαθώ να σκεφτώ 3 σημαντικά πράγματα που έκανα ή μου συνέβησαν ή εξελίχθηκαν γενικά κατά τη διάρκειά του. Κανένα, απολύτως κανένα. Ε, όχι. Τι πράγματα είναι αυτά? Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν μπορώ να δεχτώ το οτι όσο γρήγορα μου φάνηκε οτι πέρασε γενικά η χρονιά, τόσο αργά κυλάει ο χρόνος σε κάποια πράγματα. Not fair at all. Αντ' αυτού, ήταν η χρονιά της προσμονής. Φέτος περίμενα να έχω τελειώσει με το πολυπόθητο πτυχίο μου κ να έχω ορκιστεί, (συγκεκριμένα χθές). Περίμενα πως ο άνθρωπος με τον οποίο δάγκωσα την λαμαρίνα δεν θα μου φερόταν τόσο μαλακισμένα στο φινάλε. Και ύστερα, περίμενα οτι θα έκανα κάτι διαφορετικό φεύγοντας απο την πόλη των σπουδών μου.
Και ύστερα έρχεται η απορία. Ποιός φταίει για αυτά? Εγώ, δηλαδή οι επιλογές μου, ή η τάνα η τύχη μου και οι συγκυρίες? Θέλω να πιστεύω οτι είναι ένας συνδυασμός των δύο, με προτεραιότητα των συγκυριών (γαμώ την τύχη μου). Θέλω να πω δηλαδή οτι υπο διαφορετικές συγκυρίες, και οι επιλογές μου θα ήταν διαφορετικές. Anyway, το αποτέλεσμα είναι που μετράει γιατί με αυτό συνεχίζω να πορεύομαι.
Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? Μπορεί να μην κάνω πράγματα που σκεφτόμουν έτσι όπως τα ήθελα μετά την πρακτική, αλλά τουλάχιστον κάνω κάτι και δεν με τρώει η μαρμάγκα. Δεύτερον, έχω βάλει ώς πρώτη προτεραιότητα για το '13 την ορκωμοσία, για πολλούς λόγους εκτός απο τους προφανείς. Και τέλος το οτι έχω γίνει ο χειρότερος μου εαυτός στα γκομενικά, κοινώς μεγάλη bitch. Ήταν που ήταν το κλήμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος εν ολίγοις.
Εννοείται οτι κανείς δεν θέλει την αποτυχία και τα σχετικά. Δεν με πειράζει όμως αυτό, δεν ζήτησα να μου έρχονται τα πάντα εύκολα και προσωπικά ξέρω πως όλα είναι στο παιχνίδι. Αλλά το να τρώς το ένα fail μετά το άλλο, πάει πολύ. Mais, c'est la vie, τι να κάνουμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου