Μέρες ειρωνείας

Είναι κάποιες μέρες που αναρωτιέσαι "δε μπορεί, γιατί τόση ηλιθιότητα στον κόσμο? where's all that coming from?". Μια τέτοια μέρα ήταν κ αυτή που πέρασε, όποτε ας μπώ στο ψητό.


Ξύπνησα το πρωί μεσημέρι απο το κουδούνι του θυροτηλεφώνου (σ.σ. δεν έχω χειρότερο ξύπνημα). Σύρθηκα μέχρι εκεί προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου και να μην διαολοστείλω, ελπίζοντας να ακούσω κάτι ευχάριστο τουλάχιστον. Αλλά όχι, να μην μου γίνει η χάρη. Για ακόμα μια φορά ήταν ο τεχνικός και ήρθε να φτιάξει μετατρέψει το άχρηστο ασανσέρ μας -ίσως- σε κάτι άλλο εκτός απο διακοσμητικό επιτέλους. Δεν γράφει "θυρωρός" στο κουδούνι μου (γαμώ την τύχη μου..#1), ούτε είναι το μοναδικό κουδούνι στην πολυκατοικία. Αφού δεν μπορείτε να το διορθώσετε το ρημάδι, τί το παιδεύετε??
Συμπέρασμα: το ασανσέρ θα βγάλει ποδαράκια και θα ανεβοκατεβαίνει μόνο του κάποια στιγμή.


Αφού λοιπόν προσπάθησα να ξεπεράσω την τσατίλα μου με μια κούπα ζεστό καφέ, σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό guest στη σχολή μου, μην χάσω κανένα επεισόδιο αυτής της υπέροχης κοινωνικοδραματικής σαπουνόπερας -εκλογικού διαφημιστικού σπότ, όπου κατά τα διαλείμματα κάνουμε και λίγο μάθημα -ενίοτε. Εκεί λοιπόν, τράκαρα μια συμφοιτήτρια (γαμώ την τύχη μου.. #2), η οποία με το που με είδε, το πόσο "χάρηκε" δεν λέγεται.. σημειωτέον ότι στα 4 συναπτά έτη που γνωριζόμαστε, μου έχει μιλήσει στο σύνολο τρείς φορές. Φυσικά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως αύριο δεν θα έχουμε ψωμί να φάμε καθότι οι φούρνοι της περιοχής θα έχουν γκρεμιστεί, αλλά παρόλα αυτά η περιέργεια μου με κάνει να θέλω να δώ τη συνέχεια της υπόθεσης. Η εν λόγω ηλίθια φυσικά, ήθελε δύο δικές μου εργασίες για να τις μελετήσει κοπιάρει για τη δική της πτυχιακή εργασία. ΧΑ!!! Ούτε που να μου τις δεί σαν εξώφυλλα.. Εκτός του οτι δεν την χωνεύω, δεν γουστάρω τόση υποκρισία γενικώς. Οπότε στη φάση που μου ζήτησε το κινητό μου για να κανονίσουμε, μετά χαράς της έδωσα έναν αριθμό από γραφείο που αναλαμβάνει την συγγραφή πτυχιακών εργασιών. Πόσο θά 'θελα νά 'βλεπα τα μούτρα της να ξινίζουν μετά απο το σχετικό τηλεφώνημα!
Συμπέρασμα: αν καλή μου δεν μπορείς να γράψεις μια εργασία μόνη σου, παράτα τα και πήγαινε να βάψεις κανένα νύχι, είναι πιο εύκολο.


Μετά απο αυτά γύρισα σπίτι τελείως ξενερωμένη, και θέλοντας να βρώ έναν τρόπο να διασκεδάσω την πάρτη μου, σκέφτηκα να κανονίσω με καμιά φίλη μου να βγώ, έτσι να κάνω λίγο σαματά και μπάχαλο για να φτιάξει η διάθεσή μου. Φυσικά, η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής όμως απεβίωσε. Ο λόγος? απλός και παρακάτω. Εκεί που διασκεδάζαμε ωραία κ καλά κοιτώντας τα ψάρια στη γυάλα, να σου και ο κουλός της βραδιάς (γαμώ την τύχη μου..#3). Ο τύπος ήταν τόσο μεθυσμένος που αν πεταγόταν μια σπίθα πάνω του θα γινόταν φλαμπέ, όσο για το ότι ψαχνόταν απο ώρα μαζί μου κ αυτό φανερό. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, έκανα το κόλπο του αμερικάνου αποφεύγοντας τον πλαγίως. Αφού είδε κ απόειδε ότι δεν βγάζει άκρη έτσι μαζί μου, είπε να με κάνει famous ρόμπα σε όλο το μαγαζί χορεύοντας γύρω μου το χορό της βροχής, ή ό,τι τελοσπάντων ήταν αυτό που έκανε. Οι γνωστοί και φίλοι που έβλεπαν το σκηνικό έπεσαν κάτω απο τα γέλια και εγώ να θέλω να τον αυτοκτονήσω αλά Μπίλυ Χέιζ στο express του μεσονυκτίου (αγαπημένη σκηνή: ο πρωταγωνιστής έκοψε την καρωτίδα του ρουφιάνου της φυλακής με τα δόντια του και την έφτυσε πιο εκεί με κομψό και καθ'όλα διακριτικό τρόπο).
Συμπέρασμα: το ποτό δεν είναι μαγικό φίλτρο που αν το πιείς θα μεταμορφωθείς σε Τραβόλτα στο Grease. Άστο αφού σε πίνει.


Μετά φταίω εγώ που ειρωνεύομαι. Άδικο έχω???