Επικίνδυνα πράγματα. Διαβάστε με δική σας ευθύνη.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

3 ευχές

Αυτή η ζέστη δεν παλεύεται με τίποτα.. και τα παράθυρα έχω ανοιχτά, και τον κρύο μου τον καφέ τον πίνω, και το παιδί μου κοντεύει να σκάσει γενικώς και με ζεσταίνει χειρότερα έτσι που ακουμπάει στα πόδια μου.. Τα πάντα είναι ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή, γιατί αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα σε σύγκριση με αυτά που έχω να κάνω απέχει έτη φωτός το ένα απο το άλλο. 

Μα τι ζητάω..? Τίποτα το σπουδαίο, μια ξαπλώστρα σε μια ήσυχη παραλία, το παιδί με wifi και ένα καφεδάκι περιποιημένο. Φέτος το καλοκαίρι όμως ούτε κατά προσέγγιση το συγκεκριμένο σενάριο, με τόσα που έχω στο πρόγραμμα. Anyway, επειδή δεν θέλω να τα σκέφτομαι κ να συγχίζομαι και να πάει ολόκληρο πόστ έτσι, κλείνω τον μονόλογο του Βασιλάκη Καΐλα εδώ. 

Προηγουμένως παρατήρησα οτι η τελευταία ανάρτησή μου ήταν στις 19 Μαΐου και οτι ανά μήνα το τελευταίο διάστημα έχω απο μια μόνο ανάρτηση. Απαράδεκτο θα μου πεις, γιατί διάθεση έχω, αφορμές έχω, χρόνο δεν έχω για να κάτσω να γράψω.. εδώ δεν προλαβαίνω να κάνω άλλα βασικότερα πράγματα, πόσο μάλλον να γράφω κιόλας. Δεν είχα εγώ αυτά τα όνειρα κ τις ελπίδες γι αυτό το blog.. Σνιφ, μισό να σκουπίσω ένα δάκρυ που κυλάει στα μουστάκια μου. Αφ' ενός μεν δεν θέλω να ανεβάζω οτι να 'ναι μόνο κ μόνο για να γεμίζω με αναρτήσεις τον τόπο, ούτε να το κάνω προσωπικό ημερολόγιο.. Μέση λύση δεν υπάρχει μέχρι στιγμής. 

Αν είχα μια ευχή πραγματοποιήσιμη, θα ήθελα η μέρα να έχει 48 ώρες αντί για 24. Ίσως έτσι κατάφερνα να φέρω βόλτα όλα όσα θα έπρεπε και όσα θα ήθελα να κάνω, χωρίς να κρεμάω τίποτα και κανέναν. Βέβαια απο την άλλη, αν δεν είχα τίποτα ευχάριστο να κάνω για να περάσει η ώρα μου, το 48ωρο θα μου φαινόταν χιλιετία. Όμως αν είχα και δεύτερη ευχή, θα ευχόμουν να είναι γεμάτο το πρόγραμμα μου μόνο με διασκεδαστικά πράγματα. Να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος τα μίζερα κ βαρετά πράγματα να γίνονται μόνα τους, γιατί αυτά είναι που καταναλώνουν τον περισσότερο χρόνο γενικώς. 

Α, θέλω και τρίτη ευχή τώρα που το σκέφτομαι. Θέλω να πάω διακοπές εφ' όρου ζωής στην παραλία που ανέφερα πριν. Το μόνο που να χρειάζεται να κάνω είναι να βάζω -πολύ, πάρα πολύ- αντηλιακό, να πίνω καφέδες και κοκτέιλ κάτω απο σκιά ή τα αστέρια, και να μην με ζαλίζει κανένας με τις ηλιθιότητες του. Νομίζω θα ήταν ιδανικό το σκηνικό.


Οκ λοιπόν, τις ευχές τις βρήκα, το μόνο που μένει είναι να βρώ και το μαγικό λυχνάρι με το τζίνι μέσα για να μου τις πραγματοποιήσει. Καμιά ιδέα για το που υπάρχει ένα τέτοιο έχουμε? μπα...

4 σχόλια:

  1. Εκείνη την ώρα εσένα σκεφτόμουν, που έχει χαθεί αυτή η ψυχή, ζει ή πέθανε, κτλ. Εγώ τη ζέστη την αντέχω, τη χαζογκομενίαση και τη χαζογκομενοδουλεία να δω πως θα αντέξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και εγώ την άντεχα, αλλά αυτό ήταν παλιά, τώρα δεν ξέρω τι έχω πάθει.. όσο για τη χαζογκομενίαση κ τη χαζογκομενοδουλεία, σε ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ πραγματικά, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει αντίδοτο γι' αυτές και λύτρωση για σένα. υπομονή, καλοκαίρι είναι θα περάσει..

      Διαγραφή
  2. Οταν το βρεις το λυχνάρι, παρακαλω καντο μια πασα οταν κανεις τις ευχές σου...και τα κοκτειλ κερασμενα απο μενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή