Παρασκευή και 13

Ο τίτλος τα λέει όλα εν ολίγοις. Αν κ δεν είμαι άτομο που πιστεύει στις προλήψεις, δεισιδαιμονίες κτλ, η χθεσινή μέρα ήταν γρουσούζικη πάντως, απο το ξεκίνημα. Και πώς θα μπορούσε να μην είναι, όταν τίποτα δεν δουλεύει σωστά, στην ώρα του και υπάρχουν παντού ηλίθιοι? 

Την αρχή έκανε το ηλίθιο ξυπνητήρι του κινητού, που κόλλησε κ δεν χτύπησε (άρα κάποια άργησε να ξυπνήσει κ να πάει στην ώρα της στο μάθημα), καταστρέφοντας μου όλο το πρωινό. Πετάχτηκα από το κρεβάτι σαν ελατήριο, δεν έκανα χουζούρι ούτε ήπια καφέ, οπότε ήδη είχα σπασμένα νεύρα χωρίς να έχει αρχίσει καν η μέρα. Αφού λοιπόν ετοιμάστηκα άρον άρον, άρπαξα την τσάντα μου κ μπήκα στο ασανσέρ. Τι το ήθελα όμως, τι το ήθελα? Σκάλες δεν είχαμε? Εκεί που κατέβαινα ωραία κ καλά, τσακ! *διακοπή ρεύματος* κλείστηκα μέσα στο ασανσέρ Γ@ΜΩ ΤΗΝ ΤΥΥΥΥΥΧΗ ΜΟΥ!@#$%^&*()(*&^%$#@#$%^&*

1^ον) Έχω κλειστοφοβία και απεχθάνομαι οτιδήποτε μου περιορίζει την ελευθερία μου

2^ον) Ήδη είχα αργήσει για ένα σημαντικό μάθημα στη σχολή, συνεπώς με τον εγκλεισμό μου θα καθυστερούσα κι άλλο

3^ον) Είχα ξεχάσει το κινητό μου στο σπίτι

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αρχίσω να χτυπάω το ηλίθιο κουδουνάκι έκτακτης ανάγκης με τον ήχο που σπάει μπάλες, ούτως ώστε κάποιος να με ακούσει για να με βοηθήσει και να απεγκλωβιστώ κάποια στιγμή, όπως κ έγινε στη συνέχεια. Αφού λοιπόν κατάφερα μετά από μια ολόκληρη ώρα κ κάτι ψιλά να βγώ από εκεί, κατέφτασα τελευταία στιγμή στο μάθημα, ίσα ίσα για να τους πώ ένα “Hi” κ να φύγω.

Μετά από αυτά είπα να πιώ έναν καφέ να ηρεμήσω, πριν χτυπήσει error το σύστημά μου και πετάξω μπλέ οθόνη. Το κοντινότερο σημείο προμήθειας καφέ είναι το κυλικείο, το οποίο δεν κάνει καλό καφέ, αλλά κούκου, για μια φορά δεν θα πάθαινα και τίποτα. Αλίμονο όμως, γιατί να μου γίνει η χάρη.. η μηχανή του καφέ τους ήταν χαλασμένη. Κάπου εκεί σε εκείνο το σημείο ήθελα να καταρρεύσω από τη δυστυχία στην οποία κολυμπούσα από το πρωί, οπότε μάζεψα τις εναπομείνουσες δυνάμεις μου κ αποφάσισα να γυρίσω σπίτι πριν φρικάρω κ άλλο. Που να ήξερα όμως τη συνέχεια.

Στο γυρισμό λοιπόν, κόντεψα να χάσω μια από τις 7 ζωές μου. Από ποιόν? Από έναν ατζαμή ταρίφα. Αυτοί ειδικά υποτίθεται πρέπει να ξέρουν –εκτός από το να οδηγούν σωστά- όλα τα «τυφλά» σημεία σε δρόμους που οδηγούν κάθε μέρα, και να οδηγούν με την απαραίτητη προσοχή κ συνέπεια σύμφωνα με την σηματοδότηση, τον ΚΟΚ κ όλα τα σχετικά. Ο συγκεκριμένος όμως εκτός από άσχετος, στόκος, μπετόβλακας και άλλα τέτοια χαριτωμένα, είχε το θράσος να μου κατεβάσει το τζάμι για να μου την πει κιόλας και τα ρέστα. Ε δεν κρατήθηκα και πολύ, άρχισα να ειρωνεύομαι (κλασικά). Το συμπέρασμά μου γι’ αυτούς που το παίζουν οδηγάρες είναι ένα, (αυτό που του απάντησα κιόλας). Αν ήταν ο νέος Σουμάχερ, θα τον είχαν τσιμπήσει για να τρέχει στα grand prix της F1, επειδή όμως είναι χωριάτης, ας πάρει ένα κάρο, που είναι πιο εύκολο για τα κυβικά του. Ευτυχώς για μένα ήταν μπροστά στη φάση και ένα περιπολικό, δεν τον έπαιρνε κ για πολλά πολλά ακόμα γιατί θα τον έγραφαν για το συμβάν, οπότε αποχώρησε χωρίς να πει κάτι άλλο.

Anyway, μετά το συγκεκριμένο stand-up (not) comedy, κατάφερα να βρώ το δρόμο του σπιτιού μου κ να κλειστώ μέσα για την υπόλοιπη μέρα πίνοντας 5 κανάτες καφέ, προσευχόμενη μην πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μου αυτή τη φορά μετά από όλα όσα συνέβησαν, την 13^η και Παρασκευή.