Ποίηση

Στην πρασινάδα κάθεσαι

κι εγώ σου το χαϊδεύω
το παχουλό χεράκι σου
που τόσο το λατρεύω.

Γιατί μικρή μου μόλις με δεις
ευθύς τα κατεβάζεις;
στο χώμα τα ματάκια σου
κι εμέ δεν με κοιτάζεις;

Μήπως τον έχω εγώ μικρό
τον πόνο στην καρδιά μου;
Μήπως δεν μου σηκώνεται
μια τρίχα από τα μαλλιά μου;

Θα 'ρθω στο παραθύρι σου
θα 'ρθω να σου την παίξω
να παίξω την κιθάρα μου
κ' ύστερα να σε κλέψω.

Κι άμα δεν έβγης να με δεις
θα πάω για να χύσω,
να χύσω δάκρυα πικρά
μήπως σε λησμονήσω. 

Αξία της ποίησης: Ανεκτίμητη

Άντε και καλό μήνα, με λιγότερο κρύο και χιόνια.. τα βαρέθηκα!